Met gemengde gevoelens zette ik onlangs Mega Man 7 op Marktplaats. Binnen een paar dagen was die verkocht. Niet vreemd, want het is een mooie toevoeging aan de collectie van welke liefhebber dan ook. Toch kon ik het geld goed gebruiken, want het was hoog tijd om een nieuwe camera kopen. En daar mag een oude game best wel voor wijken.
Mijn afscheid van Mega Man 7 voelde dan ook niet als afscheid van een pronkstuk in mijn collectie, maar meer als afscheid van een stukje jeugdsentiment. Ik had deze game gekocht in de najaren van de Super NES, toen ie voor 50 gulden was afgeprijsd. Een koopje hoor ik je denken, maar vergeet niet dat je daar als tiener net zo lang voor moest sparen als een volwassene, die het tegenwoordig tweedehands wilt kopen.
Ik kon het niet laten om de game een laatste keer in mijn Super NES te stoppen. Afscheid nemen is immers een kwestie van goed fatsoen, ook bij games. Ik schrok nog even van de typische eigenschappen van een slechte PAL conversie, maar na een tijdje spelen zat ik er weer helemaal in. Absurde bazen als Spring Man, Slash Man en Turbo Man namen me even terug naar de tweede helft van de jaren ´90, toen dit soort games aan de orde van de dag waren.
Nintendo zat in die tijd hevig RPG´s te pushen als het nieuwe geluk, maar ik had alleen maar oog voor actiegames. Eén Mega Man versus acht bazen, daar kon je mij altijd voor wakker maken. Capcom bewees eerder al met Mega Man X dat ze de meesters van het genre waren en hoewel deel 7 van de oude serie niet echt kan tippen aan X is het nog steeds een puike game. Ik kan met name de tekenstijl waarderen, die alleen maar als kleurrijk en Japans omschreven kan worden.
Mega Man 7 werd destijds uitgegeven door Laguna Video Games. Capcom had hiermee een van de slechtste distributeurs gekozen die ze konden vinden, want games van het Laguna label waren slechts beperkt verkrijgbaar. Het is dat ik met mijn eigen ogen games als Mega Man X3 en Final Fight 3 in een winkel heb zien liggen, anders had niemand mij wijs kunnen maken dat deze games ooit in Nederland waren uitgekomen.
De onfortuinlijke keuze van Capcom had retroactief wel een fortuinlijke uitwerking op de fans die deze Laguna games kochten, in de letterlijke zin ook nog wel. Deze games zijn niet alleen goed, maar ook zeer schaars, waardoor ze tegenwoordig op de tweedehands markt nog een aardig centje opleveren. Die 50 gulden waar ik vroeger nog zo lang voor moest sparen hebben zich in ieder geval dubbel en dwars terug betaald.
Maar geld komt en gaat, en met de opbrengsten van Mega Man 7 ga ik zoals gezegd geen nieuwe game kopen. Natuurlijk heb ik nog steeds grote waardering voor deze hobby, maar er is meer in het leven. Als een oude game mijn nieuwe deugden kan financieren dan juich ik dat natuurlijk toe. Het mooie is dat iemand anders nu ontzettend blij is met deze game, die jarenlang alleen maar in mijn kast stond. Hopelijk houdt de nieuwe eigenaar er zijn eigen goede herinneringen aan over.
Heb jij Mega Man nog in je collectie?