Angstzweet door gamejournalist Peter-Paul van Caam. Lees o.a. over Resident Evil 2, Alan Wake en Slender.
Langzaam en voorzichtig loop ik over de krakende houten vloer. Ik ben op mijn hoede. Mij verrassen ze niet meer althans dat hoop ik. Ik weet dat ze hier ergens tevoorschijn komen. De piepende deur opent zich voorzichtig alsof het zijn geheimen nog niet prijs wilt geven. Ik kijk voor me uit en zie een lange gang, zoals er zo velen zijn in dit verlaten politiebureau. Opeens….glasgerinkel! Ik zie een bloeddorstige hond die met een koekje niet tot bedaren is te brengen. Hij wilt mijn bloed proeven, niets meer en zeker niets minder.
Bovenstaande scene komt uit de survival horrorgame Resident Evil 2 voor de PlayStation 1. Een geweldig spannende game die mij op het puntje van mijn bed liet zitten. Tevens de eerste game die mij daadwerkelijk angstig maakte vanwege de beklemmende sfeer en de realistische graphics. Ik leefde mee met de personages en voelde hun angst. Op iedere hoek kon zomaar een zombie of ander gedrocht te voorschijn springen. De game wist je te verrassen omdat het voor mij allemaal nieuw was. Ik had nooit eerder zoiets meegemaakt in een spel. Wie kan zich niet de openingsscene herinneren waarin Leon een verlaten Amerikaanse diner binnen stapt en plots hele andere gasten aantreft?
Resident Evil 3 deed het nog eens dunnetjes over, maar legde de nadruk op panieksituaties. Je werd constant achtervolgd door de ‘Nemesis’. Iedere keer dook hij op de meest onverwachte plaatsen op om je te achtervolgen en op te jagen. Het enige wat hij uit kon brengen was: “stars, stars”. De naam van het special-ops team waar jij als speler voor werkt. Het ding verslaan lukte (nog) niet dus je enige oplossing was vluchten.
Wanneer we een paar spelcomputer generaties verder gaan kom ik uit bij de Xbox 360. Een game die mij wederom met het angstzweet in mijn handen liet spelen was Alan Wake. Allereerst een geweldig verhaal wat je totaal opslokt in de game. De duistere graphics en de realistische karakters maken het geheel compleet. De openingsscene zet direct de juiste sfeer en laat je totaal gedesillusioneerd achter. Wat is hier aan de hand, waarom gebeurd dit? Het spoort je gelijk aan om verder te spelen en zo meer van het geweldige verhaal te ontrafelen.
Enige tijd geleden had ik weer zin om even goed te griezelen en had ik al behoorlijk wat verhalen gehoord en gelezen over een downloadable PC game met de kenmerkende naam: ‘Slender Man’. Wellicht zijn velen van jullie al bekend met dit spel, maar hieronder volgt een korte uiteenzetting. Je speelt een meisje wat door onbekende redenen in een donker bos terecht komt. Je enige ‘wapen’ is een zaklamp. Je hoort niets, ziet niet veel en daardoor geeft het direct een zeer onbehagen gevoel. Na wat wandelen zie je een pagina aan een boom hangen. Je pakt deze op en ziet er wat vage tekst en een tekening op staan. Direct merk dat er iets veranderd in de game. Je krijgt het gevoel achtervolgd te worden. Rustig loop je verder en zie je de volgende pagina. Het gevoel achtervolgd te worden wordt sterker en sterker. Neurotisch kijk je achterom en dat had je beter niet kunnen doen…
Ondanks het feit dat Slender Man oogt als een zeer simpele game is het een angstaanjagend avontuur. Ik geef eerlijk toe dat ik na een paar keer ‘spelen’ het spel heb afgesloten en daarna nooit meer heb opgestart. Ik vind het wel genoeg. Ik heb het gezien en voel niet meer het verlangen om terug te gaan naar dat enge donkere bos. Sinds een paar maande is Slender: the Arrival te verkrijgen. Een vervolg op Slender Man en die doet het allemaal nog eens dunnetjes over. Natuurlijk zijn de graphics in deze betaalde versie opgepoetst en kom je nu ook op andere locaties dan alleen het angstaanjagende bos.
[embedplusvideo height=”393″ width=”650″ editlink=”http://bit.ly/13cFksf” standard=”http://www.youtube.com/v/32xmcLdFneg?fs=1″ vars=”ytid=32xmcLdFneg&width=650&height=393&start=&stop=&rs=w&hd=0&autoplay=0&react=1&chapters=¬es=” id=”ep5773″ /]Bovenstaande is een korte samenvatting van games die mij in het verleden hebben laten griezelen, schrikmomenten gaf en uit pure angst de console uit liet zetten.
Welke game(s) deden dat voor jou? Laat het ons weten in de reacties.
Peter-Paul van Caam
Peter-Paul is vanaf het prille begin bij retrokings betrokken. Hij is verzot op de arcade klassiekers van de jaren ’80. Soms maakt hij een uitstapje naar de jaren ’90. Trotse eigenaar van de Retro Barn. Schrijft veel en controleert teksten. Oh ja, hij is ook vader van twee opgroeiende kinderen.
Follow Me:
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
