Met sommige spellen heb je als speler een bepaalde band, waardoor ze net even wat meer voor jou betekenen dan de doorsnee videogame. Het spel in kwestie was één van de eerste die je speelde; er gebeurde iets onvergetelijks tijdens het spelen van het spel, of je was er gewoon ontzettend goed in. Of dit nu uit nostalgie is of niet, elk spel draagt bepaalde herinneringen met zich mee. Voor mij is Captain Commando zo’n bijzondere game.
Mijn eerste ontmoeting met deze beat ’em up dateert uit de tijd dat videogames voor mij nog grotendeels een mysterie waren. Ik had destijds enkel een Game Boy in het bezit en natuurlijk speelde ik ook wel eens op consoles bij mijn vriendjes. Toch was het elke keer weer een blijde verrassing welke arcadekast de Zuid-Franse camping van die zomervakantie sierde. Tijdens één van deze trips bleek dat Captain Commando te zijn, een spel waarbij je maar liefst met vier spelers tegelijk kon spelen. Ik oefende meerdere malen die vakantie om zo een high score neer te zetten. Vele kwartjes, of beter gezegd: Franse Francs, verdwenen in het apparaat en elke keer was ik weer betoverd door de gameplay van deze kleurrijke beat ’em up. Op het ‘moment supreme’ verleidde ik mijn ouders om naar de spelletjeshal te komen om daar te laten zien hoe goed ik wel niet was geworden in het spelen van dit spel. Als blauw geklede commando met felgele vetkuif banjerde ik het ene na het andere level door.
Op een gegeven moment werd het ook voor deze jeugdige gamer te moeilijk en legde ik het loodje. Gelukkig was mijn score wel goed genoeg om in de ‘high scores’ te verschijnen en ik maakte een sprongetje van geluk. Echter tot mijn grote verbazing liep een Frans jongetje, dat de hele tijd aandachtig naar mijn vingervlugge acties had zitten kijken, naar de achterkant van de kast en drukte hij op een knopje waardoor de kast spontaan gereset werd. Ik keek hem met glazige ogen aan en moest keihard mijn best doen om de waterlanders binnen te houden. Nog nooit in mijn korte kinderleven heeft een dergelijke onsympathieke actie van deze Fransoos in wording mij zo weten te raken. Lichtelijk gedesillusioneerd keek ik mijn vader en moeder aan en kon ik enkel iets als een nauwelijks hoorbare ‘Ja, maar…’ uitkermen. We dropen af om van de rest van onze vakantie te genieten, maar dit moment zou mij altijd bij blijven.
Tientallen jaren later, nu ik het spel recentelijk weer in mijn handen heb gekregen (Capcom Classic Collection voor de PSP), blijkt wat voor enorm vette game Captain Commando is en dat het spelen ervan minstens zo leuk is als ruim vijftien jaar geleden. Nog steeds zet ik de ene na de andere high score neer en in mijn gedachten ben ik terug in een muf en net iets te warme Franse spelletjeshal. Tot op een onbewaakt moment de PSP uitvalt en ik een kreet slaak die qua toonhoogte en klank ook zomaar uit de mond van een zojuist ontvoerde jonkvrouw had kunnen komen. De accu van mijn PSP was volledig leeggetrokken en voor een moment dacht ik dat ik opnieuw beroofd was van mijn heldendaden die ik urenlang verricht had en waar de high scores het bewijs van waren. Net als tientallen jaren geleden blies het stoom uit mijn oren, maar al snel slaakte ik een zucht van verlichting toen ik me realiseerde dat het spel de high scores netjes op de memory card in Sony’s handheld had opgeslagen. Het inmiddels volwassen Fransoosje dook even op in mijn gedachten, maar als stoere in blauw gehulde commando zwiepte ik hem met mijn felgele vetkuif weer de vergetelheid in. Captain Commando saves the day!
Speel die oude spellen weer!
