Aan jaren van kwelling en onrecht is eindelijk een einde gekomen. Afgelopen weekend heb ik Castlevania – The Adventure uitgespeeld. Een Castlevania game, “tof!” hoor ik je denken. Maar nee, deze verwerpelijke drol van een game zal je ziel kwetsen van begin tot eind.
Er zijn slechts vier levels, maar deze zijn gemaakt door de ergste sadisten die Japan te bieden had. Anders kan ik het niet verklaren dat je in het eerste level tien pixel perfecte sprongen achter elkaar moet maken. Of het hele derde level waarin je letterlijk moet rennen voor je leven omdat je anders gespietst wordt door een muur van stekels.
Jarenlang gaf ik altijd op zodra ik bij het vierde level aankwam. Hier word je opgewacht door kamers vol met sterke vijanden en absurde stekelplatformen. Je moet wel gek zijn om hier aan te beginnen. Blijkbaar ben ik dat, want in plaats van leuke dingen te doen zat ik afgelopen zondagmiddag dus deze verderfelijke game te spelen. Als een echte vampier had het zijn tanden in mij gezet en liet het pas los toen ik door het gaatje was gegaan om het uit te spelen.
Wat een ellende zeg. Het allerergste onderdeel van de game is niet eens het brute levelontwerp. Deze valt in het niet met de echte kwaadaardigheid die in de cartridge schuilt. Nee, wat het spelen van The Adventure echt tot een hel maakt is hoofdrolspeler Christopher Belmont. Ik weet niet waar zijn nazaten vandaan kwamen, maar als deze sukkel net zo incompetent is in bed als op het strijdveld dan kan hij nooit kinderen voortgebracht hebben.
Christopher Belmont is namelijk trager dan dikke stront. Dit tot groot leedvermaak van zijn vijanden, die hem met enige regelmaat een pak slaag geven. Je kan zijn zweep tot tweemaal toe sterker maken, zo sterk zelfs dat er vuurballen uitkomen. Dit zou ongelofelijk handig zijn geweest, ware het niet dat elk contact met een vijand je een upgrade kost. Ergens op deze wereld is iemand die dacht dat dit een goed idee was. Konami heeft sindsdien nooit meer zo’n slechte game als deze uitgebracht, dus ik kan alleen maar ervan uitgaan dat deze persoon al een tijdje geen games meer maakt.
Het meest absurde aan de game is de credits lijst. Masato Maegawa, nota bene de oprichter van Treasure, was een van de programmeurs. Twee andere toekomstige Treasure medewerkers, Kouichi Kimura en Norio Hanzawa worden ook genoemd op deze lijst van schande. En wat heeft Nobuya Nakazato, een belangrijke naam voor de Contra games, gedaan dat de game zo’n bende is? Ik zou het niet weten, maar feit is dat alle betrokkenen collectief gefaald hebben.
Maar goed, ik mag nou zeggen dat ik een vreselijke game heb uitgespeeld. Dat is mooi, want dan heb ik in ieder geval geen reden meer om het ooit nog aan te raken. Mocht ik toch nog de kriebels krijgen om een handheld Castlevania te spelen dan is er gelukkig ook het meesterlijke Belmont’s Revenge, dat eerder al op deze site is besproken door Roy. Dat zo’n goede game kon voortvloeien uit een misbaksel als deze is dan ook het enige positieve dat ik te melden heb over The Adventure. Voor de rest is het een ervaring om snel te vergeten.