Ik schrijf deze tekst met een weemoedig gevoel. Buiten straalt de zon en is het heerlijk weer, maar in mijn hoofd ben ik even in 1986. Ik was toen vaak te vinden in de kleine studiekamer van mijn vader. Op zijn bureau pronkte een MSX computer, die mij mateloos fascineerde. Het was hier dat ik mijn eerste favoriete game leerde kennen: Choro Q.
Een thuiscomputer was toentertijd nog iets heel nieuws en ook ik kon op mijn jonge leeftijd maar moeilijk de mogelijkheden van dit apparaat bevatten. Sesamstraat kijken kon iedereen, maar zelf met een toetsenbord iets op het beeldscherm toveren was andere koek. Gelukkig waren MSX Basic commando’s als BLOAD”CAS:”,R om een game te starten ook voor kinderen nog wel te doen.
Voordat ik met Choro Q in aanraking kwam had ik al een tijdje met plezier andere games gespeeld. De eerste MSX game die ik me kan herinneren is Dorodon, een game waarin je de draaiende muren van een doolhof allemaal dezelfde kleur moet geven. Een andere game die ik vaak speelde was Mouser, een tamelijk ongegeneerde kloon van Donkey Kong. Het waren prima games voor hun tijd, maar de eerste game die me echt wist te raken was dus Choro Q.
De zeven levels van Choro Q zijn vrijwel hetzelfde. Toch bleef ik als kind maar doorspelen.
De opzet van de game is erg simpel. Je bent een klein geel autootje en je moet auto-onderdelen in de juiste volgorde op elkaar stapelen. Het enige waar je op moet letten is dat je niet tegen andere weggebruikers aanknalt of dat je van hoge richels afvalt. Een kind kan de was doen en ik speelde de game dan ook helemaal kapot. Het heeft alle basics van een platformgame in zich en je kan springen, het beeld scrollen en er is zelfs een power-up waarmee je even onsterfelijk bent. Nou zou ik het niet willen vergelijken met Super Mario Bros., maar ik had in die tijd zeker slechtere games gespeeld.
Ik vond de game zo leuk dat ik ‘m vaak meenam naar de buren. Ik herinner me dat er grote onenigheid was over hoe je de naam van de game moest uitspreken. Ik noemde het altijd “tjoro ku,” maar onze buurvrouw noemde het steevast “sjorok.” What’s in a name zal ik maar zeggen. Sowieso is het gaaf dat de buurvrouw graag even meegamede.
De game is gebaseerd op een Japanse lijn speelgoedautootjes. Helaas voor ontwikkelaar Taito had nog nooit iemand in Nederland van dit speelgoed gehoord.
Ik weet niet of het de simpliciteit van de game is, de aanstekelijke muziek of gewoon het feit dat het lekker speelde, maar ik denk er nog steeds met plezier aan terug. Zeker op een mooie dag als deze willen mijn gedachten nog wel eens afdwalen naar de zomervakanties van weleer, waarin ik zeeën van tijd had om nieuwe games uit te proberen. Gelukkig ligt de oude MSX van mijn vader nog ergens op zolder in het ouderlijk huis, te wachten tot ie ooit weer gebruikt zal worden. Misschien dat een zoektocht aan orde is.
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
