Ik ben een ouwe lul en ben er nog trots op ook. Waarom? Dat zal ik jullie aan de hand van enkele voorbeelden duidelijk maken.
Zat je vroeger vast in een game, dan had je de volgende mogelijkheden:
-Blijven proberen en dan nog eens proberen, tot je uiteindelijk van boosheid de console uitgooide of de controller stuk sloeg.
-Je nam contact op met de Nintendo of SEGA spellenlijn om, tegen betaling, advies te krijgen over bijvoorbeeld de juiste combinatie van eindbazen in Mega Man.
-Pluisde de veelal (Engelstalige) gamesbladen wanhopig na op zoek naar tips.
-Je vroeg een vriendje om advies. Nee, niet via een SMS of What’s App bericht, maar gewoon op het schoolplein (face to face).
YouTube bestond nog niet en je belde in via een 14k4 modem
Via YouTube naar een playthrough kijken om eindelijk verder te komen of die éne onbereikbare geheime plek te vinden? Dacht het niet. YouTube bestond nog lang niet. Ik mocht sowieso nooit lang op Internet omdat de telefoonlijn dan bezet was en mijn zus een telefoontje van haar vriendin verwachtte. En dan heb ik het nog niet over de kosten die het surfen met zich meebracht. Het afrekenen ging per doorgebrachte minuut op de ‘digitale snelweg’. Het inbellen klonk ongeveer zo: piep….piep……kraak……….kraaak……piep…….piep……………………………………..verbinding………piep……verbinding verbroken…..opnieuw proberen….
Eén game per maand
Door de beperkte financiële middelen was ik genoodzaakt om een game voor langere tijd te spelen, en dat vond ik helemaal niet erg. Het ultieme doel was om een game helemaal uit te spelen. Tegenwoordig gaat het om de achievements, die soms te makkelijk of juist te moeilijk zijn. Had ik een game uiteindelijk uitgespeeld, dan werd er met een vriendje geruild en probeerde je zijn favoriete game uit te spelen.
Videotheek
In een ver verleden was er een stenen gebouw waar ze videobanden (dat zijn grote cassettes waar een soort tape in zat met daarop beelden en geluid) verhuurden. Je ging daar naar toe om bijvoorbeeld Rambo 1 te huren voor een paar gulden per dag of de oudere films voor een week. Na verloop van tijd gingen deze videotheken ook spelletjes verhuren. Het was zelfs mogelijk om complete spelcomputers te huren (opgeborgen in een mooie koffer). De spelletjes kon je voor één dag of nog beter een week huren. Een NES game speel je namelijk niet in één dag helemaal uit.
Cassettebandjes
Nog voor het Nintendo 8-bit tijdperk was de Commodore 64 erg populair bij de Nederlandse jeugd. Geloof het of niet, maar de spelletjes stonden toen op cassettebandjes (zie Wikipedia voor uitleg) en grote zwarte floppy disks (zie Wikipedia). Het was zelfs toen al mogelijk om spelletjes te kopiëren, en zo vond er een levendig ruilhandel plaats op schoolpleinen en ongetwijfeld ook werkvloeren. Ik herinner me het nog goed: het cassettebandje werd afgespeeld op een speciaal Commodore 64 tapedeck met daarop een teller. Wanneer die uiteindelijk – na lang wachten – op een bepaalde tellerstand uitkwam, vond hij het spelletje en door nog langer te wachten kon je eindelijk spelen! In de tussentijd kon je gerust je moeder even helpen met de afwas: tijd genoeg. Niets vergeleken met de updates die een Playstation 3 of Xbox 360 tegenwoordig nodig heeft.
Kermis
Op de jaarlijkse kermis aan het begin van de zomervakantie kwam een heuse arcadehal op wielen op bezoek. Wat was dat geweldig! Final Fight, Double Dragon, Street Fighter en World Rally, stuk voor stuk speelbaar. Gelukkig – voor mij – had ik meestal wel een redelijk rapport, en dus verdwenen de nodige guldens in de arcade kasten. En als mijn geld op was keek ik gewoon bij anderen mee. Zolang ik maar kon zien wat er op die grote magische schermen gebeurden.
Natuurlijk zijn er nog veel meer voorbeelden te verzinnen, maar dat laat ik ook graag aan jullie over. Heb jij een leuke anekdote van vroeger (die de huidige generatie gamers met open mond zal lezen) deel het met ons en geef een reactie.
Peter-Paul van Caam
Peter-Paul is vanaf het prille begin bij retrokings betrokken. Hij is verzot op de arcade klassiekers van de jaren ’80. Soms maakt hij een uitstapje naar de jaren ’90. Trotse eigenaar van de Retro Barn. Schrijft veel en controleert teksten. Oh ja, hij is ook vader van twee opgroeiende kinderen.
Follow Me:
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
