De Atari 2600, Sega Master System, Commodore 64, Amiga 500, Nintendo Gameboy, Super Nintendo, de Playstations, …
Het kost me weinig moeite om de chronologische volgorde te overlopen van al deze systemen die we vroeger ooit bezaten.
Het waren stuk voor stuk fantastische systemen waar ik de beste herinneringen aan overhoud. Sommige heb ik nog in originele staat, andere heb ik over de jaren heen via tweedehands-sites of retrobeurzen opnieuw op de kop getikt.
Afgelopen weekend haalde ik de Nintendo Wii nog eens van zolder. Indertijd -ik schat een jaartje of 10 geleden- was dit gloednieuwe systeem een soort van buitenbeentje: het behoorde niet tot de zgn. “next-gen” consoles omwille van zijn eerder beperkte hardware, maar was wel vernieuwend door een andere type controllers te introduceren met motion sensors en te focussen op multiplayer fun.
Vandaag heerst de Nintendo Switch, nadat al eerder de voorloper Wii U een stille dood gestorven is. Het zette me aan het denken: is mijn Wii nu plots … retro geworden? Behoort dit al tot de categorie “classic gaming”?
Op het eerste zicht dacht ik van helemaal niet, maar toch twijfelde ik. Wie bepaalt eigenlijk het retro-gehalte van een systeem? Wat is retro en wat (nog) niet?
Videogames kunnen opgedeeld worden in ganse generaties, al zijn de precieze grenzen wat vaag. Het volstaat niet om ze in te delen per decennium -zoals vaak met muziek gebeurt- want soms zijn ze overlappend. Een NES kan men gerust een typische 80’s console noemen, maar van een Gameboy of Sega Megadrive (die niet eens zo veel jonger zijn) zal men dit minder snel horen want zij gingen vlotjes door tot een stuk in de 90’s.
Hetzelfde dus met de Wii. Naar huidige technische normen natuurlijk stokoud en nergens meer te verkrijgen. Zullen we dit dan ook maar stilletjes aan als retro beschouwen, mag dat? Voordeel is dat ik hem al heb en dus niet op retro-koopjesjacht hoef te gaan. Dat scheelt meteen een slok op de borrel.
Wanneer beschouw jij iets als een retrogameconsole?