Ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Ik was 17 jaar oud en ik wilde zo graag die console van dat nieuwe bedrijf in de gameswereld: de Sony PlayStation. Het probleem was alleen dat ik nog naar het VWO ging en dat ding 799 gulden (ja, gulden) kostte. Mijn vaders reactie op die prijs zal ik nooit vergeten: ‘Dat ding is hoe duur?’
Hij tikte met zijn vinger tegen zijn voorhoofd toen hij het zei. Hoe dan ook, ik moest geld hebben. Nou had ik wel bijbaantjes, maar dit was toch een behoorlijk bedrag. Vooral omdat veel van mijn verdiensten in die tijd meestal onmiddellijk opgingen aan games, dus spaargeld had ik bijna niet. Ik bezat op dat moment een Super Nintendo en man wat hield ik van dat ding. Ik had er twintig games voor en daarvan waren er een aantal import uit de States. In die tijd nog echt een bijzonderheid. Secret of Mana, Final Fantasy III (zoals in het westen de zesde uit de serie werd genoemd), dat soort spellen. Maar ja, die nieuwe PlayStation had wel hele vette graphics.

Met pijn in mijn hart zette ik daarom een advertentie voor mijn SNES met spellen in het lokale advertentiekrantje (een papieren Marktplaats, zeg maar). Ik kon erbij zetten dat alles nog met doos en boekjes was, want ook toen al bewaarde ik alles inclusief verpakkingen, reclamefoldertjes, plastic zakjes, ja zelfs tot de elastiekjes aan toe. Alles was compleet. Het duurde dan ook niet lang of ik kreeg reactie; er was iemand die het wel wilde kopen. We spraken af en we ontmoetten elkaar. Ik overhandigde haar alles en zij betaalde mij. ‘Het was voor haar kinderen,’ zei ze erbij. Ik vertelde enthousiast over de games, maar dat kon haar niet zo heel veel schelen. Ik weet nog dat ik een beetje een vreemd gevoel had toen ze wegliep met ‘mijn’ spullen.

Een paar jaar later was de allereerste PlayStation ook weer de deur uit. In mijn kamer stond nu een Sega Dreamcast. Inmiddels had ik wat meer financiële armslag en begon het te kriebelen. Wat zou ik toch graag die oude games nog eens spelen! En dat kaartje bij Secret of Mana met op de andere kant een postertje, was toch eigenlijk wel heel vet. Of die gouden doosjes van Zelda A Link to the Past en de originele Street Fighter II. Langzaamaan begon ik te zoeken in gameshops en op Ebay. Ik vond alles weer terug, maar ik moest er soms diep voor in de buidel tasten en dan kreeg ik meestal versies die niet zo mint meer waren als die van mij destijds. Ik heb toen deze les geleerd: verkoop nooit je oude games. Je krijgt er spijt van en je gaat ze terugkopen.
Misschien dat er nu iemand denkt: ja, maar dat was toen. Nu kun je alles digitaal spelen op allerlei systemen. De originelen zijn niet meer nodig.Bedenk dan dat niets dezelfde ervaring geeft als het origineel, gespeeld op de originele console met een tv uit die tijd en de controller die erbij hoort. Je speelt het zoals het bedoeld was. Ik vind dat een enorme meerwaarde hebben. Maar nog belangrijker is het gevoel dat ik heb als ik voor mijn kast sta met daarin alle games die ik in de loop van de jaren verzameld heb. Allemaal herinneringen en allemaal van mij. Ik word er iedere keer weer blij van. Daarom: verkoop NOOIT je oude games!