Of ik een stukje wil tikken voor de opening van Retrokings 2.0. Natuurlijk, zeg ik direct. Niet alleen omdat ik niet te beroerd ben om een stukje te tikken voor toffe initiatieven, maar ook omdat retrospul toch altijd iets bijzonders heeft. En na mijn jawoord staan dan eigenlijk nog maar twee dingen dit stuk in de weg. A) Over welke game ga ik het hebben. Lastig, want ik heb er nogal wat. Minder lastig, omdat ik zoals altijd de deadline aan m’n laars lap en ik dus ruim de tijd heb om erover na te denken. B) Waarom heeft ‘dat retrospul toch altijd iets bijzonders?
Precies zoals ik op de basisschool geleerd heb (Aap, Noot, Mies en ABC enzo) begin ik maar bij de A. Dus daar sta ik dan, voor kasten vol met honderden games waaruit ik kan kiezen. Het nieuwe spul valt automatisch weg. Ook de PlayStation 2-games laat ik vallen want niet retro genoeg naar mijn zin. Met die originele Xbox heb ik nooit zoveel gehad, dus het handjevol games dat ik daarvoor heb liggen laat ik ook maar achterwege. Alhoewel, over de Xbox 360 gesproken, Kameo verdient misschien wel een eervolle vermelding. Maar ja, is dat wel retro? En vergeef ik het mezelf als ik niet even Perfect Dark Zero noem, die ik destijds ontzettend vermakelijk vond? Ja, dat vergeef ik mezelf wel. Bovendien heb ik ‘m nu toch al genoemd. En als ik dan toch bezig ben: Ninja Gaiden (beste actiegame ooit), Sudeki (leuk en vergeten) en Munch’s Oddysee (slechtste deel uit een briljante reeks). Lekker dit. Namedropping, niemand houdt me tegen!
Maar goed, we gaan verder terug. Het tijdperk van de originele PlayStation kijkt me schuldig aan vanuit de kast, op ongeveer een metertje hoogte. Alsof als die prachtige rechthoekige zijkantjes arrogant en bijna ret(r)orisch vragen: je gaat me toch niet vertellen dat je er over na zit te denken om iets anders dan een van ons te kiezen, he? En ze hebben gelijk, ergens. Ik zit al jaren lang in een soort dilemma verwikkeld. Dan word ik badend in het zweet wakker omdat ik een nachtmerrie heb gehad. In die nachtmerrie vraagt iemand me dan: Wat is de beste console ooit? Ik weet niet wat ik zou kiezen. Zeg ik Super Nintendo, dan doe ik mijn PlayStation 1 en 2 tekort. Zeg ik PlayStation 2, dan doe ik mijn SNES en PlayStation 1 tekort. Zeg ik PlayStation 1, dan… Nou ja, laten we het erop houden dat ik blij ben dat niemand me ooit die belangrijke levensvraag gesteld heeft.
Ik kijk nog eens naar al die beschuldigende kantjes. De beste game ooit staat er tussen, maar die vraagt niets, want die is erop berust dat ik automatisch voor hem kies. Ook Chrono Cross kan er wel eens naast zitten. De rest van de lijst durf ik niet eens te noemen. Als ik Wild Arms zie, zie ik de game die me ooit introduceerde in gaming. Waarvoor ik altijd dankbaar ben. Ik zal nooit vergeten hoe ik het tweede deel, gewapend met papieren PRIMA-guide, de bestiary compleet moest maken van mezelf. En hoe zeldzaam een of andere lullige vis was die ik daarvoor echt MOEST tegenkomen. Uren zitten varen. Resident Evil dan, die ik nachtenlang met een vriend heb gespeeld, maar nooit heb uitgespeeld. Dat moment dat hij een pistool vast had en uit schrik op een hond schoot die ‘m besprong. Dat moment dat bleek dat ie toch een magnum vasthad, terwijl de bijkomende en onverwachte oerknal ons allebei tegen het plafond aanjoeg. Lachend. Van de zenuwen. Ik herinner me hoe ik Silent Hill in huis haalde en een grote zak zoete lolly’s met zo’n kauwgum erin. Mijn ouders gingen die avond weg, ik had de game net binnen. Zoete lolly’s met zo’n kauwgum erin waren de bier- en chips-equivalenten van die leeftijd. Die nacht was onvergetelijk. Al zat ik uren vast bij ‘Die Kut-Piano’.
Ik denk dat ik misschien wel een uur bij die kast sta. Ik zie de Super Nintendo games staan waar ik trots op ben. Een handjevol heb ik er, maar precies degene die ik wil. Terranigma, Chrono Trigger, Secret of Evermore, Illusion of Time, Final Fantasy VI, R-Type, Zelda: A Link to the Past, Donkey Kong Country 2 en Secret of Mana. Voor wie het zich afvraagt, ja, dat is precies in de juiste volgorde. Want Terranigma is de beste Super Nintendo-game en mijn perfecte exemplaar van Mother tel ik niet mee want die is Japans. Ik kijk verder en zie ook Ninja Gaiden 1, 2 en 3 voor de NES nog staren. Of moet ik Shadow Warriors zeggen? Uiteindelijk besluit ik een compleet andere kant op te gaan: Lands of Lore voor de PC. Niets zegt retro zoals die game. Gespeeld door een Simon die zelden games speelde. Een Simon die minstens veertien keer overnieuw begon. Een Simon die – in een tijd vóór Gamefacts nooit voorbij dat rode hek van die verdomde heks Scotia kwam. Mooie tijden.
En dan besef ik dat ik er nooit uit zal komen. Het antwoord op A moet ik jullie schuldig blijven. Maar daardoor het ik het antwoord op B gevonden. Wat maakt dat retrospul toch zo bijzonder? Het zijn de persoonlijke verhalen. Ik weet waar ik was toen ik mijn favoriete games speelde. Wat voor bijbaantje ik had, wat voor vrienden ik had, op welk punt ik toen was in mijn leven en wat ik voelde bij het spelen van die games. Mijn hele collectie is een dagboek van mijn leven, maar alleen in mijn eigen hoofd. Best bijzonder ja, dat retrospul.
Wat zijn jouw herinneringen aan de games die Simon opnoemt? Laat het ons weten in de reacties!
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
