Geen gemakkelijke opdracht dit. Terwijl andere deadlines angstwekkend dichterbij komen, probeer ik een all-time favoriet te pikken uit mijn immense retrocollectie. Het zorgt voor een nostalgietrip van jewelste: de ene bijzondere game na de andere passeert de revue, oude consoles worden opnieuw aangesloten en ik herbeleef mooie herinneringen. Het voelde aan als een langdurige reis door de rijke gamegeschiedenis, waar ik van de ene verrassing in de andere viel. Je hebt gelijk, Simon: het zijn de persoonlijke verhalen die dat retrospul zo bijzonder maken . Nu nog een manier vinden om mijn vriendin daarvan te overtuigen want nu er een baby op komst is, moet mijn gameroom onherroepelijk plaatsmaken voor een kinderkamer. Tips om haar eens en voor altijd wijs te maken dat die licht vergeelde, maar nog steeds goed werkende Dreamcast wel degelijk te bijzonder is om weg te gooien, zijn altijd welkom. Maar goed, laten we niet te ver afdwalen. Back to the point.
Beste console
Ik heb er lang over nagedacht, maar inmiddels weet ik wel zeker dat het quasi onmogelijk is om hier een enkele game te bespreken. Daarom lap ik de originele voorwaarden van deze opdracht even volledig aan mijn laars en ga ik de komende alinea’s nostalgisch terugblikken op misschien wel de beste console ooit: de originele PlayStation en zijn geweldige repertoire. Ik kan mijn moeder niet dankbaar genoeg zijn om voor mijn tiende verjaardag met zo’n fantastisch cadeau thuis te komen. Tienduizend Belgische franken (nu zo’n 250 euro) uitgeven aan een spelcomputer was toentertijd immers een immens bedrag voor mijn alleenstaande mama. Wist ik veel dat die bewuste dag mijn verdere leven zou gaan inkleuren. Zonder die grijze rechthoekige console deed ik misschien niet wat ik vandaag doe. Bedankt, ma.
De bijgeleverde speelbare demo heb ik in de weken daarna helemaal grijs gespeeld. Het N. Sanity Beach level uit Crash Bandicoot heb ik wel honderd keer herspeeld, waardoor er geen level is dat ik zo goed uit het hoofd ken als dit. Het eerste platformavontuur met die breed grijnzende buidelrat in de hoofdrol werd dan ook het spel dat mij introduceerde tot consolegaming. Jaren later leverde deze franchise ook zomaar eventjes de beste kartgame ooit op met Crash Team Racing. Multiplayertoernooien werden georganiseerd en nog steeds denk ik met plezier terug aan de frustratie van mijn toenmalige klasgenoten omdat ze werkelijk nooit konden winnen. Mario Kart, eat your heart out!
Griezelgame Resident Evil is nog zo’n voor de hand liggende klassieker. De verkoopster weigerde ‘m eerst zelfs te verkopen zonder toestemming van een volwassene. Gelukkig deed mijn oom niet moeilijk en zo genoot ik alsnog de mogelijkheid om kennis te maken met een spel waar de tienjarige ik eigenlijk geen kennis mee had mogen maken. De onvergetelijke confrontatie met die eerste zombie, de Cerberus-hond die plots door het raam sprong of die reusachtige spinnen: de noodzakelijke onderbroekwissel was nooit veraf. Voor velen de ultieme survival horror-beleving, maar ik zal voor eeuwig en altijd blijven twijfelen tussen Resident Evil en Silent Hill.
Ik had nog nooit een RPG gespeeld toen ik volledig weggeblazen werd door Final Fantasy VII. En eerlijk is eerlijk: die heb ik destijds enkel gekocht omdat het spel zo’n stijlvol doosje had en uit drie cd’s bestond. Hoewel ik aanvankelijk geen snars begreep van al die RPG-elementen en menuschermpjes, werd het mij na lang doorzetten toch duidelijk en zo ontvouwde het briljante spel zich voor me. Vanaf dat moment reken ik het RPG-genre tot mijn absolute favorieten en ging er werkelijk geen ene PlayStation-JRPG aan mij voorbij: de overige Final Fantasy-delen, The Legend of Dragoon, Vagrant Story, Star Ocean: The Second Story, Breath of Fire III, Grandia, Wild Arms, Koudelka, Jade Cocoon, et cetera.
En zo kan ik alinea’s lang blijven uitweiden over het excellente oeuvre van de PlayStation en de leuke anekdotes des levens die daarmee geassocieerd mogen worden, maar laat ik het kort houden en afsluiten met wat extra namedropping (hé, als Simon dat mag, dan ik ook!). Zo heb ik het bijvoorbeeld nog niet gehad over PaRappa The Rapper (Kick! Punch! It’s all in the mind), Gran Turismo (The Real Driving Simulator), Tekken 3 (oneindig veel versus-wedstrijdjes uitgevochten), WipEout, Tony Hawk’s Skateboarding (zieke combo’s), Tomb Raider (punttieten), Kurushi (breinbreker) of Metal Gear Solid (beste stealthgame ooit). Stuk voor stuk titels die bewijzen dat het voor mij daadwerkelijk een onuitvoerbare opdracht was om een retrofavoriet te noemen.
Naar aanleiding van dit artikel heb ik mijn PlayStation opnieuw uit de doos gehaald en jawel, mijn trouwe grijze vriend doet ’t nog steeds naar behoren. Al moet ik ‘m daarvoor wel eerst ondersteboven leggen (het werkt echt!) want anders leest-ie de cd’s niet goed. Kijk, nog een extra reden waarom dit mijn favoriete spelcomputer ooit is!
Davy begon op 20-jarige leeftijd bij InsideGamer, maar schrijft op dit moment voor 9livesMagazine, 9lives.be en Budgetgaming. Twittert vaak over games: @slimdavy!
“Zonder geschiedenis geen toekomst. En daarom wens ik Retrokings het allerbeste toe, want zulke toffe initiatieven verdienen het simpelweg om succesvol te zijn!”
Wat is jouw favoriete console? Laat het ons weten in de reacties!
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
