Verzamelwoede door gamejournalist Peter-Paul van Caam. Lees o.a. over graaicultuur en cold turkey.
Ik wil niet over komen als een oude lul, maar ik moet het toch nog één keer zeggen. Vroeger was je blij dat je die éne game kon of mocht kopen. Die game waar je weken- of misschien wel maandenlang reikhalzend naar had uitgekeken. Regelmatig kocht ik Engelstalige gamemagazines en keek verlekkerd naar die prachtige plaatjes én het was ook nog eens goed voor je ontwikkeling van het Engels. Niet voor niets was Engels samen met Nederlands één van mijn betere schoolvakken. Was hét moment dan eindelijk aangebroken dan ging je compleet los op die ene game. Je speelde tot de blaren op je handen stonden en ging vervolgens met pleisters – op de zere plekken – vrolijk verder. Je leerde de game kennen van haver tot gort, van voor naar achter en van links naar rechts. Tijden veranderen en ook het gedrag van een retrogamer veranderd mee. Helaas…
Ik zal beginnen met de hand in eigen boezem te steken. Enkele jaren terug heb ook ik de verkeerde afslag genomen en koos voor `the dark side` daar waar ik juist in het licht moest blijven lopen. Ik ben in de valstrik gelopen. De valstrik waar de wereld en dus ook Nederland aan ten onder is gegaan. De graaicultuur. Ja, lieve lezers, ook in retro gaming land bestaat er zoiets als de graaicultuur. Het hebben, hebben, hebben en `ja, die game is ook leuk en oh ja, die heb ik vroeger ook veel gespeeld.` Ik heb nu een leuk salaris en dus koop je maar raak. Immers, voor een schijntje ligt het merendeel van die klassiekers voor het grijpen. Langzaam maar zeker begint het kwaad de kop op te steken. De stapel met nog te spelen games wordt hoger en hoger. Op het begin denk je nog: `ach, dat komt nog wel` en vervolgens is de stapel na enkele weken nog hoger geworden. Al enige tijd geleden heb ik het licht gezien en ben ik cold turkey stijl gestopt. Geen nieuwe retrogames meer kopen en ik ben zelfs zo dapper geweest om een groot deel van mijn collectie te verkopen…
Tot zover mijn opbiechting. Dat lucht op. Ik begrijp dus waar ik over praat en daarom wil ik een grote persoonlijke ergernis opbiechten. Als je eenmaal lekker op weg bent kun je beter maar
doorgaan ook. YouTube staat vol met zogenaamde gamers die het nodig vinden om hun complete collecties ten toon te stellen aan iedereen die het maar wilt zien. Enkele van hen presteren het om de
wekelijkse nieuwe aanwinsten te moeten laten zien aan de rest van de wereld. Het gaat dan niet om enkele games. Nee, we praten dan over dozen vol. Het ene exemplaar nog mooier en exotischer dan de andere. `Deze had ik al, maar die was zonder handleiding of deze is in betere staat` of `dit exemplaar is alleen in Nieuw Guinea uitgebracht dus heb ik deze via-via geïmporteerd.` Ik gun iedereen zijn plezier en als dat is het verzamelen van retro games, geen probleem. Echter wil ik deze verzamelaars één vraag stellen en graag een eerlijk antwoord:
Meneer de verzamelaar, wanneer heb je voor het laatst een game helemaal uitgespeeld?