Hey Konami,
Ik schrijf je omdat ik me zorgen maak. We hebben elkaar al een tijdje niet meer gesproken, maar toen ik je laatst in het nieuws zag schrok ik. Ik weet dat je bezig bent om je eigen pad te bewandelen, waarvoor ik respect heb. Maar toch. Soms vraag ik me af wat er met die Konami is gebeurd waar ik als kind zoveel mee heb gespeeld.
Weet je nog, toen we voor het eerst kennis maakten? Ik kreeg van mijn moeder Monkey Academy, die ik op de MSX van mijn vader mocht spelen. Samen leerden we niet alleen games spelen, maar je bracht me ook de beginsels van wiskunde bij. En ik zal ook Magical Tree niet vergeten, waarin we samen als indiaan verkleed een boom inklommen.
Eigenlijk wist je me altijd wel opnieuw te verrassen. Je leerde me vechten in Yie-Ar Kung Fu, auto rijden in Road Fighter en bracht me naar het circus in Circus Charlie. Natuurlijk moest ik ook af en toe buiten spelen met mijn andere vriendjes, maar ik keek altijd uit naar jouw gezelschap.
Het was heerlijk om samen op te groeien. Rond mijn tiende kon ik duidelijk merken dat ook jij meer ontwikkeld was. Want wat hadden we veel pret met Castlevania II op de NES, he. Samen de duistere plekjes van Transylvanië ontdekken en vechten tegen Dracula. En ook natuurlijk Turtles 2 – The Arcade Game en Probotector: welk kind had er nou geen moeite om zijn huiswerk te maken als er ook zo’n leuke games in huis lagen?
In de jaren die volgden werden we allebei beetje bij beetje volwassen. Ik kreeg puistjes en jij verscheen opeens op elk systeem onder de zon. Hierdoor was het soms lastig om het contact in stand te houden, maar ik ben blij dat ik toch nog heb kunnen genieten van games als Super Castlevania IV op de Super NES, Probotector op de Mega Drive, Silent Hill en natuurlijk Castlevania – Symphony of the Night op de Playstation.
Je woonde op een gegeven moment wat verder weg dan voorheen, maar ons contact bleef altijd goed. Zelfs toen je opeens besloot om je favoriete logo in te ruilen voor iets moderners. Van een afstand zag ik hoe jij een leuke bijbaan had in Japanse fitnesscentra, en ook je oog voor gokmachines was mij niet ontgaan. Net als iedereen wilde ook jij je ontwikkelen, en daar heb ik nooit problemen mee gehad.
De laatste paar jaar lijk je echter jezelf niet meer. Het keerpunt leek je persconferentie op de E3 beurs in 2010. Voor het eerst zag ik je gespannen en onzekere gezicht, er was duidelijk iets aan de hand. In de hierop volgende jaren zag ik dat je steeds meer van je beste werknemers verloor. Dit jaar had je zelfs openlijk ruzie met Hideo Kojima. Niet sjiek, en zeker niet iets dat ik van mijn oude vriend verwacht.
Nu ook aan het veelbelovende Silent Hills een prematuur einde lijkt gekomen vraag ik me af of het gezond is om deze vriendschap in stand te houden. Je bent onkarakteristiek zelfdestructief bezig en ik heb eerlijk gezegd geen behoefte om hierin meegezogen te worden. Ik zeg dit niet makkelijk, maar wellicht dat het beter is dat we elkaar niet meer zien. We zitten al een tijdje niet meer op dezelfde lijn en je acties kwetsen eigenlijk alleen maar.
Toch wil ik je bedanken voor de mooie jaren dat we samen speelden. En ook wens ik je veel succes op je nieuwe pad. Ik hoop dat je jezelf kan zijn op een manier waar jij je gelukkig bij voelt.
Met weemoedige groet,
Victor