Het pand stond al een tijdje leeg, maar nu is het daadwerkelijk verkocht. De videotheek van weleer is niet meer. Hoewel dit mij niks verbaast is het wel vreemd om nou een generieke computershop gehuisvest te zien op de plek waar ik begin jaren 90 nog menig videogame huurde.
In deze tijd van snel games downloaden of zelfs streamen is het nauwelijks voor te stellen dat mensen ooit naar de videotheek gingen om daar een game te huren voor een paar dagen.
Toch mis ik het wel een beetje. De selectie aan games wilde nog wel eens verrassen, met vaak buitenlandse importtitels in de rekken. Had je wel een omgebouwde console voor nodig natuurlijk, en uiteraard werkte er iemand in de videotheek die dat voor je kon regelen.
Misschien nog mooier dan het diverse aanbod aan games en films in de videotheek waren de medewerkers. Zo was de eigenaar van de bovengenoemde videotheek een vriendelijke kerel, maar wel met maar negen vingers. Wellicht dat dit laatste de reden was dat hij te laat teruggebrachte games wel eens door de vingers zag? Hij had in ieder geval veel plezier in het runnen van zijn zaak en was nooit te beroerd om je ook even een game te laten uitproberen als het niet druk was.
Onvergetelijk waren ook twee medewerkers die rechtstreeks uit een Amerikaanse worstelring gestapt leken. Lang voordat iedereen en zijn oma naar de sportschool ging om hun conditie op peil te houden werkten hier gewoon twee gasten die in de late uurtjes waarschijnlijk bijverdienden als gigolo – en sowieso niet vies waren van steroïden.
Stel je twee breedgeschouderde pummels voor, compleet met lang gekruld haar dat strak naar beneden droop. Ik doe mijn best om foutere figuren te herinneren, maar er schiet zo snel niks te binnen. Veel interesse in games leken deze heren niet te hebben, hoewel ik me herinner dat eentje met trots mijn NES aan me teruggaf die ik daar had laten ombouwen. Met zo’n blik van “niet vergeten wie dit voor je gedaan heeft hè jochie.”
Dat er opeens een hoek van mijn NES beschadigd was moest ik blijkbaar maar voor lief nemen. Nee, aardige gasten die wannabe worstelaars, maar ze waren volgens mij niet de meest zachtzinnige types. Wel vraag ik me af wat er ooit met ze is gebeurd. Die videotheek bestaat immers al lang niet meer en ik kan me niet voorstellen dat ze ooit een hoger diploma dan MAVO hebben gehaald – en dat is nog een optimistische schatting.
Wat het noodlot ook voor ze in petto had, ze zullen altijd voortleven in mijn herinneringen. Tenminste, totdat ik zelf ook niet meer besta. Maar als er niks vreemds gebeurt dan zal mijn omgebouwde NES zowel mij als het personeel van de videotheek overleven. Dat is een leuke gedachte, hoewel ik vermoed dat je tegen die tijd wel heel hard moet blazen om games nog aan de praat te krijgen. Tja, vergane glorie!
Speel die oude spellen weer!
