Eerst is er schrik. Je ogen focussen op het beeldscherm en je handen laten de controller een beetje los. Daarna is er ongeloof. Het kan toch niet echt waar zijn? Rest alleen nog radeloosheid, die ongetwijfeld volgt als je erachter komt dat een belangrijke savegame is verdwenen.
Ik ben geen vreemde met dit fenomeen. Ik heb namelijk een negen jaar jongere broer, die mij vooral medio jaren ’90 het leven enorm zuur kon maken. Al op zeer jonge leeftijd zag hij mij spelletjes spelen, dus ik denk dat het niet meer dan normaal is dat hij ook begon te gamen. Ik speelde in die tijd graag games als A Link to the Past, Illusion of Time en Secret of Mana, die hij natuurlijk ook wilde proberen.
Helaas was de toen zesjarige Nick nog niet zo goed in Engels. Wat heet, voor hem was er geen verschil tussen “new game” en “delete game”. Vreemd genoeg had hij er geen probleem mee om een game als A Link to the Past zonder hulp uit te spelen, maar die savegame van mij intact laten was dan weer wel net te hoog gegrepen. En dus vermoorde hij in zijn jonge onschuld de ene na de andere savegame in mijn favoriete games.
Dit scherm in Illusion of Time heeft mij veel kopzorgen bezorgd.
Dat is erg jammer, want iedereen die op een cruciaal punt in een game wel eens een savegame heeft verloren weet hoe demotiverend dit kan werken om de game alsnog uit te spelen. Nou heelt tijd alle wonden, maar het kan soms wel heel lang duren voordat je er mentaal weer klaar voor bent om x aantal uur in een lange game te steken.
Zodoende heb ik op een gegeven moment mijn games maar voor mijn broertje verborgen gehouden. Net zoals ouders medicijnen en andere gevaarlijke goedjes voor peuters verstoppen moet je soms ook voortvarend te werk gaan om je savegames te beschermen. Niks persoonlijks natuurlijk.
Erg handig, maar niet altijd even betrouwbaar.
Helaas zijn het niet alleen jonge familieleden die je het leven zuur kunnen maken. Denk bijvoorbeeld aan het Playstation en Playstation 2 tijdperk, waarin je met onbetrouwbare memory cards moest werken. Vooral die third party rotzooi had wel eens de neiging om je allergrootste prestaties naar het rijk der herinneringen te sturen.
Een ander probleem zit ‘m in batterijen in oude cartridges, waarvan steeds meer het leven zullen laten. Wonder boven wonder doen mijn Legend of Zelda en Link’s Adventure carts uit de jaren ’80 het nog, maar ik kan me voorstellen dat deze twee relikwieën op hun laatste benen staan. Zeker omdat een aantal GameBoy games in mijn collectie al een tijdje niks meer kunnen opslaan. Dat wordt op den duur toch langsgaan bij een doe-het-zelver die de batterijen vervangt.
Ken je deze nog? Kans is groot dat ie jouw savegame in ieder geval niet meer kent.
Gelukkig lijkt tegenwoordig alles wat beter geregeld te zijn. Savefiles staan vaak op een harde schijf geparkeerd en kunnen, indien nodig, gekopieerd worden. Sterker nog, op sommige systemen kan je ze zelfs rechtstreeks naar de zogenaamde cloud stralen. Kijk, dat is technologische vooruitgang waar je iets aan hebt. (Totdat die cloud uit de lucht wordt gehaald in ieder geval.)
Omdat iedereen wel eens een savegame heeft verloren ben ik benieuwd naar jullie horror stories. Gedeelde smart is halve smart, dus deel je pijnlijkste herinneringen of wellicht originele oplossingen om je savegames te beschermen.
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
