Green Beret retrogame review door Erik Hendriks. Lees o.a. de Koude Oorlog, “Russian Attack” en sluikreclame.
Green Beret / De Groene Baretten
De Groene Baretten is een elite eenheid van het Amerikaanse leger die zijn oorsprong vindt in de Korea-oorlog. Leden van deze eenheid kenmerken zich onder andere door de slopende training die zij genoten hebben en de kennis en vaardigheden die hen bijgebracht wordt om op een onconventionele manier op te kunnen treden in (internationale) conflictsituaties, waaronder het bevrijden van gijzelaars.
Dit wordt dan ook jouw opdracht, gezet tegen de achtergrond van de Koude Oorlog. Collega’s hebben minder goed opgelet bij de introductieles Groene Baretten en zijn gevangen genomen door een vijandige mogendheid. Jij was gelukkig die nerd die altijd vooraan zat en veel aantekeningen maakte. Daarom krijg jij de taak om je sullige collega’s te bevrijden voordat ze geëxecuteerd worden.
Straks de game maar eerst…Martin Galway. Held!
Zoals in mijn vorige reviews al aangegeven heeft Konami behoorlijk wat titels op zijn naam staan. Ook voor Green Beret geldt dat het voor de Europese markt door Imagine software ontwikkeld werd. Saillant detail is dat de Amerikaanse versie Rush ‘n’ Attack heet wat een woordspeling is op “Russian Attack”. Dat het om Russen gaat wordt in het spel namelijk niet expliciet aangegeven. De winterse omgeving en de mannen in dikke bontjassen laten echter weinig ruimte tot twijfel. Volgens mij zag ik ook ergens sluikreclame voor mail-order-brides, maar dat kan ik mij verbeeld hebben.
De Europese ontwikkeling betekende ook dat de muziek voor de c64-versie door niemand minder dat Martin Galway gecomponeerd werd, en daar ben ik niets minder dan lyrisch over. De muziek is namelijk vanaf de loaderscreen (dat krijg je als je het vanaf tape laadt) al fantastisch. Het ademt een soort van hopeloosheid en melancholie. Misschien dat ik de enige ben die dit erin hoort maar daardoor bekruipt mij het gevoel aan een onmogelijke opdracht te beginnen, die niemand anders aan kan (behalve misschien Chuck Norris natuurlijk). Achteraf was dat ook zo aangezien ik een cheat heb moeten gebruiken om het tot het einde te brengen. Als het spel eenmaal geladen is schudt de titelmuziek je wakker uit de bijna apathische staat waar de loadermuziek je in gebracht heeft. Deze muziek is wederom ietwat melancholisch maar tegelijkertijd met een opzwependheid waardoor ik zin krijg te Rusrossen (Ксожалению, явынужден).
Het feit dat ik met een ernstige blik in mijn ogen, luid aan het meefluiten was met de titelmuziek is goddank niet vastgelegd. Overigens stuitte ik bij de “research” voor deze review op een interessant Youtube kanaal van Reyn Ouwehand. Hij maakte onder andere een bewerking van de titelmuziek van Green Beret en heeft daarnaast nog vele andere retrotitels onder handen genomen. Zeker een bezoekje waard!
Een lange, barre tocht.
Ok, dus je moet gijzelaars bevrijden. Deze zitten gevangen in een kamp dat pas te bereiken is als je al sidescrollend een drietal gebieden weet te overwinnen, te weten: Missile, Harbour en Bridge. Het is geen toeristisch uitje dus de vijand stuurt allerlei ellende jouw kant op om zo te verhinderen dat jij je einddoel bereikt. Het feit dat je alleen uitgerust bent met een mes maakt het er niet makkelijker op. Gelukkig krijg je gedurende de missies voldoende mogelijkheden om speciale wapens te bemachtigen zoals een bazooka, een vlammenwerper en handgranaten. Deze zijn echter maar beperkt bruikbaar (3-4 schoten) dus het timen van je schoten voor maximaal effect is verstandig. Elk level wordt afgesloten met een eindgevecht. Deze verschillen steeds. Zo vecht je bijvoorbeeld de ene keer tegen een soort van éénmans-helicopters en een andere keer bestrijd je bijtgrage honden. Elk gebied is weer moeilijker dan het vorige. Het is langer, bevat meer vijanden en de vijanden worden steeds gevarieerder. Zo heb je soldaten met gewone automatische geweren, met bazooka’s of met handgranaten. Ook zijn er Kung-fu-ers. De enige logische verklaring voor hún aanwezigheid in dit spel is dat ze de verkeerde afslag hebben genomen in Yie Ar Kung-Fu. Het vergt soms veel kunde van de speler om kogels te ontwijken omdat ze op op korte afstand op je af kunnen worden gevuurd. Zie dan nog maar eens op tijd te bukken. Zelfs als de vijand al zo dichtbij is dat je de Borsjt uit zijn mond ruikt, vuurt ie nog een granaat op je af.
Look ‘n’ Feel
Het spel voelt ook goed aan. De besturing is in orde en doet wat je ervan mag verwachten. Het enige minpuntje is dat je dichtbij het toetsenbord moet zitten omdat je je special weapon alleen kunt afvuren door op de spatiebalk te drukken. Ook is het grafisch niet verkeerd, hoewel het soms mis lijkt te zijn gegaan met de verhoudingen. Er is geen diepteperspectief waardoor sommige objecten kleiner lijken te zijn dan de bedoeling is. Verder is niet altijd even duidelijk wat de achtergrond precies moet voorstellen. Gelukkig kan je fantasie dit prima aanvullen. Wat verder opvalt is dat als jij een handgranaat gooit, je hetzelfde geluid maakt als wanneer er met een mortier een granaat afgevuurd wordt. Zo lijkt het erop alsof je zelf, terwijl je bloedserieus de levens van je makkers probeert te redden, “Pang! Pang!” zegt als je vuurt.
Missie geslaagd?
Het spel is moeilijk. Heel moeilijk. Je zult met je joystick gaan gooien, je zult gaan vloeken en, ja, je zult janken als een klein kind en grommen naar je beeldscherm. Dit heeft alles te maken met het feit dat de moeilijkheid exponentieel toeneemt met elk level. Er hangen Kung-fu-ers aan een parachute, er wordt met bazooka’s op je geschoten, je moet handgranaten ontwijken en er zijn schoothondjes. Ok, die laatste lijken ongevaarlijk maar verwacht niet dat ze kwispelend de mensenvriend komen uithangen. Ondanks deze forse moeilijkheidsgraad behoudt Green Beret zijn aanrekkingskracht omdat er op redelijk subtiele wijze in elk gebied nieuwe elementen worden geintroduceerd. Hierdoor krijg je het gevoel wel gestaag te vorderen in het spel en het ook steeds meer te beheersen. Zo blijft de motivatie om het tot het einde te brengen overeind en alleen door het veel te spelen zul je slagen. Er zijn geen truukjes, of glitches die je kunt gebruiken. Het komt volledig aan op vaardigheid.
Kortom, Green Beret is een topper. De moeilijkheid gecombineerd met de afwisseling maakt het een aantrekkelijke uitdaging die je graag aan blijft gaan!
Castlevania, Silent Hill, Contra, Metal Gear, Turtles en PES zijn enkele andere titels die op naam van Konami staan. Welke Konami game is jouw favoriet?
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
