Het lijkt een onmogelijke missie, om een beste platform game te kiezen uit al die klassiekers, waaronder Donkey Kong, Manic Miner, Lode Runner, Chuckie Egg, Mario, Mega Man, Commander Keen… Toch gaan we een poging wagen.
De game die centraal staat in dit artikel is ontwikkeld en uitgebracht in 1984 door softwarehuis Epyx. In eerste instantie voor de Commodore 64 en de Apple II, in tweede instantie voor vele andere platformen en is zelfs twee decennia later opnieuw uitgebracht op de PlayStation Portable, de Nintendo DS en de Wii. De game waar het hier om gaat is… Impossible Mission.
Impossible? Velen van ons retrogamers zullen wel eens zonder handleiding aan games zijn begonnen in onze jeugdjaren. Dan moest je zelf uitvinden wat je moest doen. Bij de platform games die uit één scherm bestonden was dit vaak vrij snel duidelijk. Bij Impossible Mission was dat niet het geval, waardoor de game inderdaad “impossible” bleek, zelfs voor de échte doorzetter.
Impossible Mission was in veel opzichten zijn tijd ver vooruit. De game zat om te beginnen bomvol sfeervolle geluidseffecten en digitale spraak. Dat laatste was voor die tijd heel bijzonder. Iedereen die aan de game is begonnen kan zich de computerstem herinneren die de speler verwelkomde: Another visitor… Stay a while… Stay forever!
Vervolgens stond je daar dan. In een lift. Met deze lift kon je via gangen verschillende kamers bereiken. De omgeving deed vermoeden dat je diep onder de grond zat. Wat ook gelijk opviel, waren de vloeiende bewegingen van onze rennende protagonist, welke tevens een salto kon maken met een druk op de vuurknop van je joystick. Ook dit hadden we destijds nog niet eerder gezien in games. De kille echo’s van je voetstappen in de verder doodstille gangen van die atoombunker voorspelden niet veel goeds…
En inderdaad, al snel stond je in een kamer – vol meubels en computer apparatuur – oog in een oog met dodelijke robots. Kwam je daarmee in contact, dan was het einde verhaal. Of toch niet? Na 20 keer te zijn verpulverd kon je nog steeds gewoon doorgaan. Zo ook wanneer je per ongeluk in een gat in de grond viel – en de ijzingwekkende en inmiddels vermaarde doodskreet die je hoorde wel het einde MOEST zijn – begon je gewoon weer vanaf het punt waar je de ruimte had betreden. Alsof er niets aan de hand was. Maar dan, net op het moment dat je quasi nonchalant en op je gemak het ondergrondse stelsel van kamers en liftschachten aan het verkennen was, gebeurde het… Onder een luid en demonisch gelach schudde het scherm en brak het uiteindelijk in duizend stukken…Game Over!
Met het opnieuw starten van het spel kwam dan de grootste verrassing, een feature die de game vandaag de dag nog steeds spannend en fris houdt: de indeling van het ondergrondse stelsel van 8 liftschachten en 32 kamers is namelijk elk spel totaal anders. Doel van het spel is dat je op zoek gaat naar 36 puzzelstukken, die wanneer je ze in setjes van 4 over elkaar heen legt met je PDA, 9 ponskaarten vormen. Simpel? Niet echt. Bij elkaar passende puzzelstukken verschillen vaak van kleur als je ze net gevonden hebt en kunnen ten opzichte van elkaar gedraaid en/of gespiegeld zijn. De ponskaarten vormen uiteindelijk een paswoord, welke toegang geeft tot de schuilplaats van het brein achter de ondergrondse vesting met al haar gevaren; professor Elvin Atombender… Waarom al die moeite voor een onderonsje met Elvin?! Omdat je moet voorkomen dat hij de wereld zal vernietigen!
De puzzelstukken zijn verstopt in de meubels, de computerapparatuur en het sanitair wat je her en der tegenkomt. Onthouden waar je welk stukje vindt heeft geen zin, ook de locatie van de puzzelstukken is elk spel anders. Hetzelfde geldt voor het patroon van de puzzelstukken, dit is door een verdraaid vernuftig algoritme praktisch nooit hetzelfde. En dat maakt het elke keer weer spannend om een nieuwe game te starten. Zelfs 30 jaar nadat Impossible Mission is uitgebracht.
En daarmee kom ik tot de conclusie dat dit één van de beste platform games allertijden moet zijn:
- De geluidseffecten en spraak geven de game enorm veel sfeer en waren hun tijd ver vooruit
- De bewegingsanimaties zijn zeer geavanceerd voor die tijd
- De game is uitdagend en zeker niet te makkelijk, zelfs niet voor de geoefende speler
- De indeling van de game en de op te lossen puzzels zijn elk spel anders
- De game blijft ondanks dat deze 30 jaar oud is, nog steeds uitstekend speelbaar
Wil je deze game uitproberen, dan zijn er verschillende mogelijkheden. Je kunt online op zoek gaan naar het spel en deze met een Commodore 64 emulator zoals WinVice spelen. Of je kijkt voor een impressie naar deze online versie. Nadeel is wel dat je je game niet kunt opslaan, maar dit kon in de originele versie ook niet.
Als je enthousiast geraakt bent en er serieus mee aan de slag wilt gaan, helpt het lezen van de originele handleiding je sneller op weg dan de retrogamers die het zonder moeten doen. Daarnaast wordt daarin op hilarische wijze duidelijk gemaakt wat jouw missie is en waarom Elvin Atombender uit is op totale vernietiging.