Buitenspel: Mario Smash Football, NGC

geplaatst door Rob Cauven

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik heb een schurfthekel aan voetbal. Vooral rondom een EK of WK, wanneer het nagenoeg onmogelijk is om te ontkomen aan het leed dat voetbal heet. Tegelijkertijd ben ik – zoals menig retrogamer – een groot liefhebber van bijna alles wat Nintendo ons door de jaren heen heeft gebracht. Je kan je dus wel voorstellen dat ik in een mentale split zat toen Nintendo eind 2005 met een voetbalspel aan kwam zetten. `Voetbal? Dat ga ik dus echt niet spelen hè! Hmm, een Mario-game, dat moet toch wel de moeite waard zijn?´

Uiteindelijk heb ik het toch maar het voordeel van de twijfel gegeven. Een vriend van me had het spel al gekocht, zodat ik het eerst bij hem kon gaan proberen. Wat meteen al opvalt aan het doosje en boekje, is de ruige sfeer die Nintendo probeert neer te zetten. De getekende artstyle komt wat agressief over, iets dat we niet gewend zijn van Nintendo.

Zodra het spel is opgestart, krijg je een fraaie intro te zien. Helaas wordt meteen duidelijk dat de nieuwe stijl zich beperkt tot de handleiding, aangezien we Mario en consorten op de vertrouwde manier te zien krijgen. Ook blijkt al snel dat dit niet zomaar een voetbalspel is; Yoshi krijgt een Bob-Omb naar zijn (haar?) hoofd geslingerd, Waluigi merkt dat Sub-Zero de blauwe schilden onder handen heeft genomen, en een losgebroken Chain Chomp ploegt in een paar seconden het halve veld om. Dat belooft wat!

Zodra het menu verschijnt, mag je kiezen om losse wedstrijden te spelen, bekers te winnen in kampioenschappen tegen de computer, of je eigen toernooi op te zetten. Uiteindelijk maakt het niet zo gek veel uit welke mode je kiest, het draait uiteindelijk toch om het winnen van elk potje. Er is ook een training mode, waarin alle moves worden uitgelegd, en die je dan meteen kan uitproberen. Geloof me, dat is geen overbodige luxe, aangezien je alle knoppen van je GameCube-controller nodig zult hebben om het ver te schoppen. De eerste keer dat ik het spel speelde en de controls dus nog niet wist, ontaarde dan ook al snel in een potje ongegeneerd buttonbashen. Zodra je het onder de knie hebt, kun je het beste flink wat eelt gaan kweken op je vingers, want die gaan het zwaar krijgen!

Het spel is eigenlijk het beste te omschrijven als een moderne versie van Nintendo World Cup. Uiteraard met betere graphics, maar nu ook met allerlei power-ups, om het spel meer diepgang dan wel chaos te bieden. Items krijg je als je een krachtig schot op doel maakt, of wanneer de tegenstander je overhoop beukt terwijl je niet in balbezit bent. Doodleuk iedereen omver kegelen kan dus nadelig voor je uitpakken. Goed gebruik van de items kan een wedstrijd in jouw voordeel doen ombuigen, dus pas ze strategisch toe!

Elk team heeft vijf spelers: één van de acht aanvoerders, drie sidekicks en de keeper die grotendeels door de computer wordt bestuurd. Er zijn ook diverse stadions te unlocken, maar ondanks dat de velden van verschillende materialen zijn gemaakt, heeft dat verder geen invloed op de bal of spelers. Hier had meer mee gedaan kunnen worden, zoals bij Nintendo World Cup.

Laat je aanvoerder een Superstrike uitvoeren, en je krijgt twee doelpunten voor de prijs van een!

Je kan met één tot vier spelers tegelijk spelen. Allemaal samen in een team tegen de computer, maar het leukste is toch om gewoon tegen elkaar te spelen. Vooral als je aan elkaar gewaagd bent, kunnen de spanningen al snel hoog oplopen. Dat maakt het spel naar mijn idee ook zo verslavend en leuk. Ik ken maar weinig spellen die mij zo enthousiast en meelevend maken als dit spel. Vaak uit zich dat in een stortvloed van scheldwoorden en geschreeuw richting mijn tegenspeler.

Om de chaos compleet te maken, komt Bowser regelmatig onverwacht het veld op stormen.

Zo speelde ik eens een potje tegen een vriend, en op het einde van de vijf minuten durende speeltijd stond het gelijk. Als de sudden death dan vervolgens nog ruim vijf minuten duurt voordat er eindelijk iemand scoort, kun je nagaan dat er alleen nog maar adrenaline door onze aderen stroomde.

Of met een andere vriend, wedstrijdje wie het eerste vijf potjes had gewonnen. Voordat we er erg in hadden stond het 4-4 in potjes, en besloten we om er dan maar tien potjes van te maken. Niet geheel verrassend eindigde dat uiteindelijk in wie het eerste vijftien potjes zou winnen. Als de score dan 14-14 is, en dus alles afhangt van dat laatste potje.. voel je je net alsof je de laatste penalty moet nemen om je land wereldkampioen te maken.