NES-herinneringen van gamejournalisten Patrick van Leeuwen en Peter-Paul van Caam. Lees o.a. over ijshockey, Club Nintendo en de Nederlandse gulden.
Geïnspireerd door een NES-documentaire van Gamespot delen Retrokings: Peter-Paul en Patrick hun herinneringen aan de NES! Wat zijn jullie NES-herinneringen? Van welke NESgames willen jullie graag een review zien? Laat het ons weten in de reacties!
Gouden NES herinneringen
Peter-Paul:
Graag deel ik mijn herinneringen aan de NES met jullie, maar daarvoor moeten we wel terug naar het einde van de jaren ´80. Ik was rond de 10 jaar oud en had al eerder op de Commodore 64 gespeeld en op één of ander ouderwets geval waarmee je alleen tennis en voetbal kon spelen. Nou ja, dat stond er op de verpakking, maar het leek meer op een paar streepjes met een puntje: wat een bal moest voorstellen. Mijn eerste kennismaking met de NES of Nintendo 8 bit zoals veel mensen het apparaat ook wel noemen was bij een vriendje thuis. Hij had natuurlijk de cartridge met daarop: Mario Bros en Duck Hunt (wie had hem niet) en een ijshockey game waarbij je zelfs met elkaar op de vuist kon gaan! Tevens herinner ik me nog een game waarbij je tegen mannetjes moest vechten en een mes kon gebruiken om diezelfde mannetjes mee te bewerken. Je kroop als speler in de huid van een elite-soldaat en op de achtergrond was constant een soort alarm hoorbaar. Nu weten jullie waarschijnlijk wel dat het hier gaat om: Blades of Steel en Rush n Attack. Wist ik toen veel en het interesseerde me nog minder. Het waren toffe en stoere games, zeker voor een 10 jarige jongen. Nadat ik na lang zeuren eindelijk mijn ouders overtuigd had dat ik écht een NES nodig had om erbij te horen was ik zo blij als een kind! De games voor de NES waren al bijzonder duur in die periode. De prijs voor een nieuwe game bedroeg rond de 125 gulden! Het was dus geen kwestie van even spelen en daarna hop weer een nieuwe game erin. Nee, je speelde net zo lang tot dat je het einde had bereikt en mocht dat écht niet lukken dan kon je via het Club Nintendo tijdschrift codes vinden om bijvoorbeeld onbeperkte levens te krijgen. En, moeilijk waren de games. Savepoints, checkpoints: yeah right, dacht het niet! Het gebeurde dus ook regelmatig dat de NES een hele nacht aan bleef staan zodat je de volgende ochtend verder kon gaan met je spel. Gelukkig hadden consoles toen nog geen last van de: red ring of death of andere onzin waar je tegenwoordig mee wordt verrast.
Patrick:
De dag dat ik een NES voor mijn verjaardag kreeg kan ik mij nog herinneren alsof het gisteren was. De console werd op de dag van mijn verjaardag thuisbezorgd en aangesloten door één van de personeelsleden van de winkel waar mijn ouders de NES hadden besteld. Vanaf ’s ochtends zeven uur zat ik al ongeduldig voor het raam te stuiteren om te kijken of ik de bestelauto, die ik wist te herkennen aan het logo van de winkel, aan zag komen rijden. Rond een uur of tien was het dan eindelijk zo ver en ik kon mijn geluk niet op. Het openen van de verpakking was al een beleving op zich. In mijn beleving duurde het dan ook veel te lang voordat het apparaat was aangesloten. Dit had ook te maken met dat de NES werd aangesloten met een RF-kabel op de (inmiddels verouderde TV) waarop handmatig het juiste kanaal moest worden gevonden, maar uiteindelijk was het dan zover. Voorzichtig schoof ik de cartridge met Super Mario Bros / Duck Hunt mijn NES binnen en ik drukte op de powerknop. Vanaf dat moment waren mijn NES en ik onafscheidelijk, maar ook was ik een ‘instant’ Mario-fan. Het duurde niet lang voordat ik lid was van Club Nintendo en er ook magazines in de bus vielen. Hier kon ik uren in bladeren en regelmatig haalde ik hier tips en tricks uit om verder te komen in mijn games of om verborgen items te vinden. Na schooltijd sprintte ik alleen, dan wel met vrienden, direct naar huis om weer te kunnen spelen. Met trots liet ik dan mijn ‘Super Mario Bros skills’ zien. Tevens maakten het ontdekken van de ‘warp-zones’ en verborgen levens dat de game
erg lang leuk bleef.
Gameboy
Patrick:
Door mijn NES-verslaving duurde het niet lang voordat er ook een Gameboy moest komen waarop ik Mario kon spelen. Wanneer ik met mijn ouders op vakantie was heb ik mezelf hier uren op vermaakt. Games als: Super Mario Land 1 & 2, Double Dragon en World Cup heb ik helemaal grijs gespeeld. Mijn Gameboy zag ik echt als mijn portable NES en het voordeel van mijn Gameboy was dat ik, wanneer ik eigenlijk moest slapen van mijn ouders, stiekem verder kon spelen. Ik klikte het vergrootlas met verlichting op mijn Gameboy en speelde in bed verder.
Zapper
Peter-Paul:
De Zapper – het overbekende oranje Nintendo pistool – was voor een kind erg bijzonder en indrukwekkend. Er ging haast een soort magie vanuit. Ik denk dat iedereen weleens Duck Hunt heeft gespeeld en hierbij de hond meerdere malen heeft vervloekt. Hoe kon het in godsnaam dat je met een plastic geweer `iets` kon afvuren waardoor die eenden op de televisie uit de lucht vielen? Leg dat maar eens uit aan een kind van tien. Van Nintendo was het in ieder geval een zeer verstandige zet om de Zapper bij de NES uit te brengen. Het eerste deel van Mario Bros is ook een game die iedereen wel kent of ooit weleens heeft gespeeld. Wat was het cool of moet ik gaaf zeggen, dat je als kind een kortere weg wist om bijna direct bij het einde van het spel te komen: de warp-zone! Bijna bij het einde van het spel: ja – ja, probeerde nog maar eens van level 8-1 naar het einde te komen; een lastige opgave.
Videotheek
Peter-Paul:
Vanwege de hoge prijzen van games en de lage tot geen inkomsten die je als kind had bestond er een levendige ruil- en uitleenhandel tussen je vriendjes. Een mooie oplossing als je eens een andere game wilde uitproberen. Een andere zeer welkome oplossing waren de plaatselijke videotheken waar je spelletjes kon huren. Probeer dat nu maar eens uit te leggen aan een kind van pakweg 10 jaar. Je kon er zelfs complete consoles huren in bijbehorende koffers. Het was echter wel behoorlijk vervelend wanneer je de game moest terugbrengen wanneer je net een behoorlijk eind op weg was. Enige optie was verlengen dus deed je een keer extra de afwas voor je moeder.
Patrick:
Naast het spelen van de games die ik zelf in mijn bezit had was ook ik vaak te vinden in de videotheek. Uren kon ik kijken en twijfelen welke game ik nu weer zou uitkiezen. Hier kwam ik ook voor het eerst in aanraking met de NES-klassieker: Excite Bike. Een leuke race game waarbij je ook nog eens je eigen levels kon bouwen! Dit was voor die tijd zeer uniek en in combinatie met de multiplayer-mode maakte dit een perfecte game om te huren en daarna urenlang met vrienden te spelen. Hiernaast heb ik ook Teenage Mutant Hero Turtles II (zie mijn eerdere review) veelvuldig geleend van de videotheek. Geweldige games die mij, vooral ook samen met mijn vrienden, erg veel speelplezier hebben bezorgd. Al op school discussieerden we uren welke game we na schooltijd gingen spelen.
Super Mario Bros 3
Patrick:
Een andere echte NES-klassieker die ik misschien wel het meest heb gespeeld van alle NES-games is Super Mario Bros 3. Een vriend van mij had deze game voor zijn verjaardag gekregen en daar heb ik deze topper dan ook voor het eerst gespeeld. De graphics van deze 8-bit game, de verschillende power ups en het feit dat Mario kon vliegen maakten dat ik deze game zo snel mogelijk ook zelf moest hebben. Wanneer je Mario 3 met twee players speelde, kon je ook het klassieke Super Mario Bros spel (uitgekomen op de Atari) spelen. De speler die als eerste een vijftal muntjes had verzameld was de winnaar en mocht een nieuw level van Super Mario Bros 3 spelen.
Peter-Paul:
In mijn artikel over de Nintendo Kampioenschappen had ik het al over Super Mario Bros 3. Ik heb de game wel ooit in bezit gehad, maar helaas zoals menig ander game en console later van de hand gedaan. Deze keuze werd vaak ingegeven vanwege het feit dat ik het nieuwste van het nieuwste wilde bezitten en de gemakkelijkste optie was dan om de `oude games` te verkopen. Ik kan me nog erg goed herinneren hoe ik Mario Bros 3 heb veroverd. In de tweede helft van 1991 ging ik als 12 jarig jochie alleen met de bus naar de nabijgelegen stad om de nieuwste Mario te kopen. Mijn twee jaar oudere zus had mij in detail uitgelegd hoe het werkte om met de bus te reizen. Vol spanning en trots zat ik even later in de bus om vervolgens te wachten wanneer ik op het `stop` knopje mocht drukken. Toen ik uiteindelijk bij de Bart Smit was aangekomen legde ik snel 129 gulden op de toonbank en bewonderde het prachtige gele kartonnen doosje. In de bus terug las ik de bijgesloten handleiding en verkeerde in opgewonden staat toen ik las over al die nieuwe `special powers` die Mario kon veroveren. Ik moest zo snel mogelijk thuis zijn zodat het spelen kon beginnen!
Nu meer dan 25 jaar later is de NES nog steeds zeer populair onder retrogamers en verzamelaars. Logisch: er zijn zoveel klassiekers uitgekomen dat je wel even zoet bent om al die pareltjes opnieuw te beleven. Het mooiste van alles is dat het merendeel van de NES games nu in het Euro tijdperk goedkoper zijn dan in het mooie en retro Nederlandse Gulden tijdperk!
Wat zijn jouw NES-herinneringen? Van welke NES-games willen jullie graag een review zien? Laat het ons weten in de reacties!