Pokemon Rood retrogame review door Jip Snoek. Lees o.a. over kleine Jippie, Gameboy Color en de Pokemon League.
Pokemon Rood
Het was Sinterklaasavond, 5 december 1999. Ik was 9 jaar en wist niet dat juist deze Sinterklaas mijn leven een soort van zou veranderen. Ik ben altijd al nieuwsgierig geweest, dus het was niet vreemd dat ik ook deze Sinterklaas, om de haverklap ging kijken of er al een grote zak stond vol met cadeautjes?
De cadeautjes werden keurig door mij en mijn broertje verdeeld en er werd gretig uitgepakt. Op een gegeven moment kreeg kleine Jippie een vierkant doosje met zijn naam erop. Ik pakte het uit en het bleek een Gameboy Color spelletje te zijn: Pokemon rood wel te verstaan. Ik keek mijn ouders vragend aan… Ik bezat namelijk helemaal geen Gameboy Color. Ik schonk er verder geen aandacht meer aan, want de volgende cadeautjes stonden al weer klaar om uitgepakt te worden. Niet veel later kreeg ik een veel groter en zwaarder cadeau, ik pakte het uit, en het kwartje viel. Een groene Gameboy Color! Ik kon mijn geluk niet op. Deze pakjesavond kon niet snel genoeg voorbij gaan. Verder kreeg ik nog batterijen, want zo speelde je vroeger. Om het feest compleet te maken kreeg ik ook nog een gameguide van Pokemon Rood en Blauw. Met daarin een walktrough en een lijst van alle Pokemon en hun geleerde aanvallen.
Ik weet nog goed dat ik in het begin helemaal niks van het spel begreep. Wel was ik al helemaal verslaafd aan de Pokemon anime, dus ik wist er al wat vanaf. Ik startte het spel op en klikte maar verder, want op 9-jarige leeftijd snapte ik nog niet veel van de Engelse taal. Ik voerde mijn naam in bij het poppetje wat erg veel weg had van ´Ash Ketchum´. Ik noemde hem Jip, en mijn rivaal noemde ik Gary, net als in de serie. Na een beetje rond gedoold te hebben in de ´rode´ wereld, vervolgde ik mijn weg naar het gras, maar daar mocht ik nog niet heen. Waarom wist ik niet?
Ik besloot dan maar huisjes in te gaan en zo kwam ik bij ´Prof. Oak´. Ik bleef maar op de A-button drukken en uiteindelijk mocht ik mijn Pokemon kiezen. Ik koos een ´charmender´, want zijn laatste evolutie stond op het doosje. Ik liep door het gras, al was mijn bestemming onbekend. Mijn ´charmender´ was inmiddels level 9 en het was tijd om te gaan slapen. Ik zette mijn Gameboy uit en ging slapen, dromend over de Pokémon League.
De schooldag na Sinterklaasavond is altijd het mooiste. Je kunt als held ontvangen worden of gebroken worden. Wie had het beste en mooiste cadeau gehad? Ik was dit jaar een van de helden; iedereen stond achter mij en probeerde een glimp op te vangen van mijn avonturen in het spel. Het enige vervelende was dat ik weer opnieuw moest beginnen, want ik had nog nooit van ´saven´ gehoord. Een klasgenoot wees mij daarop en zo kon mijn ´charmender´ uitgroeien tot een ´charizard´.
De walkthrough werd uiteindelijk mijn bijbel. Ik kende het uit mijn hoofd, na vele uren spelen en heel veel batterijen verder. Er zat ook een stickervel bij, met alle 150 Pokemon. Ik gebruikte ze eigenlijk om te tekenen, tenminste ik plakte ze op een blaadje en tekende ze na, een andere passie van mij. Pas later begreep ik dat je die stickers in het boek moest plakken als je eenmaal die Pokemon gevangen had.
Ik was op een gegeven moment dé Pokemon expert van de buurt. Ik wist alles. Had je een probleem? Ik wist wel hoe je dat moest oplossen. Ik was een van de weinige die wist hoe je de ‘Rock Tunnel’ of anders gezegd, de donkere grot moest doorgronden en dat nog wel uit het blote hoofd. Ik beheerste alle moeilijke delen van de game en deelde mijn kennis graag met anderen.
Het doel van het spel was natuurlijk om Pokemon meester te worden, ze allemaal te vangen, en de Pokemon League te verslaan. Ik ging vaak alleen voor het laatste omdat ik niet het geduld had om ze allemaal te vangen. De Pokemon League was weer een ander verhaal. Ik weet nog dat ik bij het ingaan van de Pokemon Legue met klamme en bezweette handen mijn Gameboy hanteerde. Waren mijn Pokemons wel goed genoeg getraind? Had ik voldoende items bij me? De Pokemon League was iets waar je na een paar pogingen wel doorheen kwam, maar de champion: Gary, was een heel ander verhaal. Die vond ik toen zó moeilijk, dat ik een gat in de lucht sprong toen het eindelijk gelukt was.
Wat zou er nu gaan gebeuren? Snel keek ik of ik al mijn Pokemons nog had? Gelukkig was dat het geval. Snel keek ik in het boek, wat nu? Ik kon de sterkste Pokemon uit het spel vangen, ´Mewtwo´. Weer zo’n uitdaging, mijn gids bracht mij waar ik wezen moest. Snel savede ik nog het spel voordat ik tegen ´Mewtwo´ aantrad. Het gevecht kon beginnen, na vele verwoede pogingen was het gelukt, ook al had het met een ´MasterBall´ twee seconden tijd gekost.
Uiteindelijk kom ik nu bij het punt wat deze game zo sterkt maakt. Door de vele verschillende Pokemons zijn er net zoveel mogelijkheden. Je kunt eindeloos combinaties maken of steeds maar weer een nieuw avontuur starten. Iets wat ik graag deed en het spel verloor hierdoor zijn kracht nooit. Deze game heeft de basis gelegd voor mijn Pokemon verslaving. Inmiddels zijn we 14 jaar verder en nog speel ik het spel met net zoveel plezier.
Wat is/was jouw favoriete Pokemon character? Laat het ons weten in de reacties!