We hebben het allemaal weleens. Die momenten in je leven dat alles je tegen zit. Je mist WEER je bus. Net als je naar buiten wilt stappen om de hond uit te laten gaat het ineens keihard regenen. En je raadt het al, je fietsband is weer eens lek. Op deze momenten kun je wel schreeuwen van frustratie. Je begint zelfs te vermoeden dat een of andere macht alles uit de kast haalt om jou tegen te zitten. Je vervloekt de god die dit jou weer heeft aangedaan. Sterker nog, je denkt dat je het zelf allemaal wel beter zou kunnen. Als jij dezelfde macht had, dan was alles een stuk beter. Maar goed, dat gaat helaas niet. Althans niet in het echt. Vandaag nemen we een blik op ActRaiser. Maar verblijft ActRaiser in de hemel? Of hoort ActRaiser thuis in de hel?
God said there will be a story, and there was a story
Hoewel de game zelf niet veel extra’s vertelt over wat er van te voren is voorgevallen, vertelt de handleiding gelukkig wat meer daarover. Een lange tijd geleden heerste een almachtige god die alleen bekend staat als ‘’The Master’’, die de vrede en harmonie onderhoudt in de wereld. Maar op een dag kwam de ‘’Evil One’’ genaamd ‘’Tanzra’’ en bracht chaos en angst tijdens zijn invasie om de wereld over te nemen. Lang streden de twee machten tegen elkaar. Totdat uiteindelijk Tanzra zijn zes loyale beschermers stuurde naar de plaats waar de Master zich schuil hield, Het luchtpaleis. Na vele dagen tegen de zes hebben gestreden was de heerser zwaar gewond geraakt en besloot om met zijn laatste kracht om het Luchtpaleis af te sluiten van de rest van de wereld, om te genezen van zijn wonden. Vervolgens viel hij een lange en diepe slaap. Zonder weerstand van de Master, nam Tanzra gemakkelijk de wereld over en veranderde de inwoners in monsters. De wereld was verloren en niets leek meer op wat het was geweest. Honderden jaren later word de Master (eindelijk) wakker en schrok toen hij keek naar de huidige stand van zaken. Na veel verdriet en leed, besluit de Master om weer tegen het kwaad te gaan strijden. Door middel van de oude standbeelden die zijn loyale dienaren een lange tijd geleden hadden gemaakt om de Master te aanbidden, begint de master langzaam aan zijn strijd om de wereld weer terug te veranderen naar het paradijs dat het eens was.
Het verhaal zelf is niet zo erg speciaal, maar met de handleiding erbij zijn er wel een paar aparte situaties. Persoonlijk vind het wel een leuk idee dat de God niet een ontstopbare kracht is en zelfs in de eerste instantie verliest tegen het kwaad, waardoor zijn geliefde wereld langzaam in een walgelijke plaats is veranderd. Ook staat in de handleiding uitgelegd waarom er overal in de wereld standbeelden staan, die je uiteindelijk overneemt om tegen het kwaad te gebruiken. Ook valt het duidelijk op dat ze niet gebruik maken van religieuze woorden zoals God, Hemel, Demonen en dergelijke. Ik vermoed dat het komt doordat Nintendo ( In Amerika en Europa) destijds vrij lastig deed over religie in spellen en ‘’censureerden’ deze spellen dan, door woorden te veranderen naar een iets wat mindere ‘’goddelijke’’ variant. Maar naast dit alles is het niet een verhaal waar ik lang van zal wakker liggen. Wat deze game speciaal maakt is de gameplay.
God works in mysterious ways
De game is namelijk een combinatie van een actie en een platformer met wat RPG-elementen en heeft wat weg van een God-Sim. Omdat er niet veel spellen op de markt zijn die deze stempels dragen hebben we hier te maken met vrij unieke game. Je doel is om de zes landen die het kwaad heeft overgenomen weer te bevrijden en zodoende de ‘’Evil One’’ uit te dagen voor een duel. Het spel is min of meer opgedeeld in twee stukken: Het actiegedeelte en het simulatiegedeelte.
Wanneer je een land voor het eerst betreedt moet je het land eerst veilig maken, zodat jouw dienaren er kunnen leven. Dit doe je dan in het actiegedeelte waar je jouw weg door monsters en demonen moet heen hakken om de baas aan het eind van het level te kunnen verslaan. Het beste waar je de actiemodus mee kunt vergelijken is met Castlevania. Je vliegt bijvoorbeeld achteruit als je wordt geraakt en de vrijheid waarmee je kunt bewegen is ook beperkt. Hiermee bedoel ik, dat je bijvoorbeeld niet kunt kruipen of kunt rennen. Naast je trouwe zwaard kun je ook gebruik maken van magie om de monsters een kopje kleiner te maken.
Als je de baas hebt verslagen kom je in het simulatiegedeelte, waar je de bevolking moet aansturen om steden in het land te bouwen en portalen waar monsters uitkomen te sluiten. Je hebt niet erg veel invloed op je eigen dienaren naast de richting waar ze de stad moeten bouwen. In plaats hiervan heb je een aantal goddelijke krachten ter je beschikking. Je kunt bijvoorbeeld meer ruimte maken door bliksems te schieten op struiken, je kunt stukken land weer opdrogen door zonlicht sterk op het land te laten schijnen en met regen opgedroogde akkers weer vruchtbaar te maken. Terwijl je wacht totdat je bevolking alle portalen heeft gesloten, word je wel nog lastig gevallen door een aantal monsters. Deze kun je dan neerschieten met behulp van je engel. Wanneer alle portalen zijn gesloten, ga je weer terug naar de actiemodus om één van de zes beschermers te vernietigen. Wanneer je dat hebt gedaan ga je naar ander land om weer hetzelfde te doen.
Dus ik hoor jullie al vragen stellen: ‘’ Is ActRaiser de moeite waard om uit te spelen?’’, ‘’ Zijn de twee aparte gedeeltes goed gemengd in-game?’’, ‘’ Wat is je lievelingskleur?’’. Om die vragen snel in volgorde te beantwoorden: Ja, niet echt en groen.
De platformlevels zijn namelijk één van de hoogtepunten van het spel. Het is lastig en door de lage mobiliteit van je personage is het soms al lastig om jezelf goed te positioneren tegenover je tegenstanders en kan het lastig worden om die precieze jumps te maken. Ik moet wel zeggen dat ik zelf erg fan ben van moeilijke platformspellen dus dit valt precies in mijn straatje. Het interessante van de levels is dat ze bijna allemaal gebaseerd zijn op verschillende religies. Het eerste land ‘’Fillmore’’ lijkt namelijk op Griekse mythologie, met zelfs een Minotaurus als eindbaas, terwijl Northwall meer wegheeft van Noorse mythologie. Dat is dus een kleine extra touch.
Voor mij ligt het grootste probleem uiteindelijk bij het simulatiegedeelte. De combinatie tussen de twee soorten zou best kunnen werken. Echter is de simulatie helemaal niet uitdagend en ben je grotendeels bezig met wachten. Gewoon wachten, niet speciaals, niets om je echt zorgen over te maken. Je kijkt gewoon naar het zandlopertje en wacht net zolang af totdat alle mensen uiteindelijk de portalen hebben gesloten. Er zijn dan twee dingen die de game biedt om dit gedeelte interessant te houden.
1. Er blijven steeds monsters komen totdat je de portalen hebt gesloten. Dit werkt helaas averechts, je raakt namelijk meer gefrustreerd van de constante stroom van monsters die je moet blijven schieten. Ook al heeft de engel een levensbalk, je kunt niet dood- of afgaan in deze modus, je verliest alleen tijdelijk de kracht om te schieten.
2. De mensen vragen verzoeken aan je. Deze kleine ‘quests’ zijn wellicht de enige dingen die ervoor zorgen dat je wat te doen hebt terwijl je wacht. Maar deze zijn snel opgelost. Te snel.
Waar ik uiteindelijk op neer wil komen is dat de schakel tussen actievolle platformer en de rustige godsim niet echt goed klikt. Als de simulatie wat meer actie had, dan zou het een stuk beter werken. Dat gezegd was dit uiteindelijk niet een groot probleem voor mij. Maar het is wel irritant dat er eigenlijk van de speler wordt gevraagd of je vijf tot zeven minuten wilt wachten tussen de platformgedeeltes in. Natuurlijk geldt dat ook visa versa.
Between Heaven and Hell.
Laten we even nog wat positieve en negatieve punten onder elkaar zetten:
+ Graphics. Het spel ziet er geweldig uit. Van de duistere kastelen tot aan de hete vulkanen. ActRaiser heeft allerlei soorten omgevingen die de game tot aan het eind interessant houdt. Ook maakt ActRaiser gebruik van Mode 7.
+ Muziek. De muziek van het spel is ook goddelijk om zo maar te noemen. De muziek klinkt net alsof een orkest achter je bezig is met spelen. Mijn favoriete nummer van de game is natuurlijk ‘’Fillmore’’. Niets schreeuwt ‘Avontuur’ beter dan dat.
+ Uniek Combinatie. Ik heb inmiddels waarschijnlijk wel honderden platformers gespeeld. Maar ik ken er zo weinig die verschillende soorten aparte genres bij elkaar proberen te voegen. Oké wellicht is het simulatiegedeelte niet het beste gedeelte van het spel. Maar ze probeerde in die tijd in ieder geval iets nieuws uit.
+Gameplay. Het is een ouderwets moeilijke platformer, maar ondanks dat weet de Story mode zich redelijk goed eerlijk te houden. Je krijgt langzaam steeds meer health om mee te werken hoe verder je bevolking aantal groeit. Zo houd het spel de moeilijkheidsgraad vrij eerlijk.
– Death heim. Wellicht kennen jullie me inmiddels genoeg om te weten dat ik niet achteruitdeins voor een uitdaging. Maar de laatste bestemmingen: Death heim, is de meeste achterlijke moeilijke uitdaging die het spel had kunnen bedenken. Min of meer is het een Boss Rush met 7 bazen ( Alle 6 de beschermers en de laatste baas die 2 vormen heeft). Maar je krijgt geen health refills aan de eind van de gevechten en alle bazen zijn sneller dan voorheen en je moet dit doen met 2 levens ( tenzij je meer hebt verzameld onderweg, maar dat verwacht ik niet). Het is onnodige om te zeggen, maar ik zat een tijd op dit gevecht vast.
– De ‘action mode’. Ik zie de vraagtekens al verschijnen, maar laat het me uitleggen. Er zijn namelijk 2 mogelijke modi. Je hebt namelijk een Story mode (Platform + Sim) en een Actie modus ( Alleen de platforms segmenten). Het probleem is dat je geen extra levens meer kunt vinden. Maar in der plaats daarvan zijn het Levensbalk verlengers geworden. Na vijf levens is het Game Over en dan mag je helemaal opnieuw beginnen. Nee dank je.
Conclusie
ActRaiser is een unieke ervaring op de SNES. De combinatie van een platformer en sim wordt niet vaak gebruikt. Dat betekent echter niet dat het spel perfect is. Want hoewel de platformlevels goed zijn bedacht en goed in elkaar zitten kon het simulatiegedeelte nog wat meer diepgang gebruiken. Ook is het spel beter geschikt voor personen die van een uitdaging houden in hun spellen. Ondanks deze negatieve punten kan ik nog steeds aanbevelen om het spel eens uit te proberen. Helaas kunnen wij in het echt niet voor god spelen, maar met ActRaiser heb je een goed alternatief.
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
