Een sportspelletje dat zich afspeelt op een groot, groen grasvlak met een bewegend wit balletje. Alweer voetbal? Dit keer niet. In tijden waarin zelfs de vroege FIFA en Pro Evolution Soccer games intussen tot retro klassiekers horen, mag er best een plaatsje zijn voor een ander genre: golf!
Een terugblik naar The Irem Skins Game Golf, dat oorspronkelijk in 1992 in de arcade versie werd uitgebracht met een daaropvolgende Super Nintendo conversie later dat jaar.
Tiger Woods was nog lang niet bekend en van het hippe Nike was geen spoor te bekennen in het golfcircuit. Uit de Amiga en MS-DOS periode waren er af toe lovenswaardige pogingen tot een golf game. De realistische PGA Tour Golf reeks van EA gold intussen als standaard met focus op het preciezere simulatiewerk.
Golfgames waren standaard niet bepaald makkelijk toegankelijk te noemen. Men moest al bepaalde affiniteit met de sport hebben voordat men zich aan een computergame in dat genre zou wagen. In golftermen is een Skin Game een tornooi waar men met elke hole een vooraf afgesproken bedrag kan winnen. Is er geen specifieke winnaar, wordt de prijzenpot meegenomen naar de volgende hole. Irem slaagde er echter in om via dit principe van Skins Game een perfecte makkelijk speelbare arcade game te maken.
Vergelijk het een beetje met hoe we intussen allemaal Wii-achtige spelletjes kennen, waarbij zowat elk genre van sport of activiteit tot een snelle videogame kan herleid worden.
Men kiest een type speler op basis van vooraf gedefinieerde profielen. Vermits Skin Game telkens in tornooivorm plaatsvindt met een reeks van 9 of 18 holes, moet elk spel aangevat worden met tenminste 2 tot 4 medespelers. Dit kunnen echte spelers zijn of CPU-opponenten of een mix en precies in dat steeds aanwezige multiplayer-element ligt de grote kracht. Elke speler werkt om de beurt een volledige hole af en moet onder een bepaald aantal slagen per hole blijven om kans te maken op de prijs. In tegenstelling tot klassieke golfspelletjes is het competitieve element hierdoor constant aanwezig.
De opbouw van de verschillende holes maakt het mogelijk dat de meeste spelletjes in 3 tot 5 slagen afgewerkt kunnen werden. De besturing is erg laagdrempelig: er zijn weinig geavanceerde opties te kiezen en parameters zoals de keuze van golfclub, richting en kracht kunnen makkelijk ingesteld worden. Bij het uitvoeren van een goede slag klinkt via digitized speech aanstekelijke zinnetjes als “Nice shot” of “On the green” als het einddoel bijna bereikt is.
De beleving omtrent golf zal nooit in de buurt komen van sporten als Formule-1, voetbal, tennis of basket en dat vertaalt zich uiteraard ook in de videogame-varianten. Hier zien we echter hoe men op een inventieve wijze van een statisch gebeuren een leuk, snel spel kan maken.
Wat mij betreft scoort Irem met The Skins Game een dikke hole-in-one!
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
