Het is al weer een lange tijd geleden. Maar herinneren jullie nog een tijd waarin je niet meteen alles van een game af wist? Geen trailers, geen demo’s en geen hypecultuur. Als je een lid was van een gametijdschrift naar keuze, dan kreeg je op zin minst een paar afbeeldingen van de game en soms een recensie en dat was dat. Het was lastig om te zeggen welk game goed of slecht was van de buitenkant. Daarom kozen Publishers er vaak voor om de cover-art zo hip en aantrekkelijk mogelijk te maken. Soms lukte dat, zie bijvoorbeeld Thunder Spirits (SNES) of Contra III: The Alien Wars. Andere keren kreeg je afschuwelijke box-arts zoals Mega Man 1 (Amerikaanse versie), Helaas valt de box-art van Shatterhand in die laatste categorie. Maar wat zegt dit over de kwaliteit van deze NES-game? Slaat Shatterhand mij K.O. uit verwondering, of slaat Shatterhand de plank helemaal mis?
Laat je vuisten spreken
Tijdens de intro scene zien we de hoofdpersoon, die staat te staren met een emotie die tussen gefrustreerd en nonchalant in ligt. Hij kijkt onverrast op als hij wordt beschoten door een persoon die ik het beste kan omschrijven als een combinatie van een stormtrooper en een deathknight. Onze held blokkeert vervolgens de kogels -MET ZIJN EIGEN ARM!- en laat het hem vervolgens kennis maken met zijn VUIST. Hierna begint de game.
*Klap, klap, klap* Wat een fantastisch verhaal. Geen complex plot, geen jaren oude legendes, geen strijd tussen goed en kwaad. Nee gewoon een vent die het gezicht bewerkt van één of andere deathtrooper. Dit bedoel ik ook niet sarcastisch, bij sommige spellen hoef je niet een langdradige plot te breiden. We weten nu waar we voor in zijn. Actie! Geweld! En Sensatie! Meer informatie dan dit hebben we dan ook niet meer nodig.
Zucht.. helaas moet ik vermelden dat er wel een wat dieper verhaal achter de game zit. Volgens de handleiding speelt de game zich af in het jaar 2030 en speel je als Steve Hermann, een politieagent in de Bronx die door een voorval met twee cyborgs zijn handen kwijt is geraakt. Vervolgens krijgt hij de sterkste robothanden dankzij een operatie en zweert hij dat hij eens en voor altijd de wereld veilig zal maken door de slechte organisatie ‘’Metal Command’’ tegen te houden. Wat moet ik hier nu mee? Zelfs in die tijd is was dit nou niet echt de meest revolutionaire plot . Het is een standaard Superhero plot, niet meer en niet minder. Soms is het gewoon beter om je eigen fantasie zijn gang te laten gaan.
Fists of Fury
Net zoals de meeste games uit de NES periode is Shatterhand een Platformer… een Actieplatformer wel te verstaan. Je vecht je weg door zeven verschillende levels en krijg je na het introlevel een stage select en kun je dus -net als in Mega Man- zelf kiezen in welke volgorde je de stages wilt doorlopen. Zoals de intro ons al liet zien vecht je voornamelijk met je vuisten. De gameplay is het beste te vergelijken met Blue Shadow ( een game van dezelfde studio) of Batman op de NES, een soort van combinatie tussen Ninja Gaiden en Castlevania. Je beweegt niet erg snel en hebt niet veel maneuver mogelijkheden. Maar de levels zijn dan ook op deze ‘beperkingen’ aangepast. De tegenstanders zijn ook niet erg snel en de moeilijkheidsgraad van de game komt dan ook van precieze platformsegmenten en tactisch geplaatste tegenstanders.
Om je te helpen kun je in kisten die door de levels zijn verspreid een Alpha of Beta symbool vinden. Je kunt wisselen tussen de twee door er tegen aan te slaan. Tja, want slaan is onze held enige manier van communiceren en het oplossen van problemen. Wanneer je drie van deze symbolen hebt verzameld krijg je een robot hulpje met een speciale kracht. De robot kan dan bijvoorbeeld granaten schieten of gooit vuurringen met een boemerang effect. Verzamel je dezelfde symbolen daarna nog een keer. Dan verander je voor 15 seconden in een onoverwinnelijke cyborg die vuurballen kan gooien.
Shatterhand is wellicht niet de meest vernieuwde NES game die er bestaat. Maar doet veel moeite om je speelervaring goed te maken. Je hebt volledige controle over je personage. Alles voelt strak aan. Het lettersysteem is leuk verzonnen en helpt om de game niet te eentonig te maken. Daarnaast kunt je lekker experimenteren met verschillende krachten die je robotpartner heeft.
Ondanks dat er maar zeven levels in Shatterhand zitten blijft deze game je continue verassen. Vaak combineert de game twee principes bij elkaar. Bijvoorbeeld in Area C vecht je eerst in een krappe omgeving waar je moet uitkijken voor stoom en vijanden die van boven naar beneden vallen. In het tweede gedeelte vecht je tegen mutanten en ligt er paars slijm die je slomer maakt. Ik wil nog graag specifiek Area E benoemen. Dit level heeft namelijk een zwaartekracht gimmick waar je op een gegeven moment zelf kunt wisselen of je boven op het plafon staat of op de grond (Net zoals in Metal Storm).
De game maakt ook niet teveel gebruik van ‘cheap deaths’. Bijna elke keer als je een nieuwe tegenstander ziet heb je ruimschoots de tijd om te leren wat hij kan doen en hoe je dichter bij kunt komen. Al met al is de gameplay is zo sterk als een stalen vuist. Had al ik vermeld dat je kogels uit de lucht kunt slaan?
Shattering Visuals and Handpicked Music
Laten we het hebben over de graphics. Sprites zijn over het algemeen vrij klein, maar zijn gedetailleerd genoeg en de bazen zien er trouwens ook erg goed uit. Ik wil graag mijn petje af doen voor Natsume, want de ‘eyecandy’ ziet er geweldig uit. Vuur komt uit de schoorstenen, machines bewegen en er worden allerlei kleine details aan de muren gegeven.
De muziek… Oohh de muziek. Shatterhand is een van de gelukkige die een plaats krijgt bij de Ron’s favoriete consistente video game music club ( De RFCVGMC in kort). Elke nummer blijft adrenaline in mijn bloed pompen en is evenwichtig aan de actie die de game biedt. Ik zal je zeker aanraden om even de soundtrack te luisteren voor fans van de chiptune genre. Niet alleen de muziek is goed, maar ook het sound design is fantastisch. De geluiden voelen allemaal machtig aan. Als er een explosie op het scherm komt, krijg je het perfect passende 8-bit kabaal erbij. Klasse Natsume!
Super Rescue Shatterhand
Na een diep uitgebreid onderzoek voor Shatterhand (lees: Ik heb de game opgezocht op google). Kwam ik er achter dat de game in Japan anders heet. Daar staat het bekend als Tokkyū Shirei Soruburein, oftwel Super Rescue Solbrain gebaseerd op de heldenserie (Super Sentai) met dezelfde naam. Door de magie van het internet heb ik ook nog door deze versie doorgespit. Dus wat zijn er verschillen tussen de twee versies? Het zijn er niet erg veel om eerlijk te zijn. Voornamelijk is Shatterhand een sprite swap van dit spel, het hoofdpersonage en jouw robotpartner zien er anders etc. Het meest opvallende is dat de game het onderzeeërlevel heeft vervangen met een attractiepark en een ander baasgevecht met twee vrouwen. Gezien het laatste puntje vermoed ik dat ze deze in de Amerikaans/Europese versie eruit moesten halen. Vooral in die tijd waren dit soort zaken een taboe.
Persoonlijk vind ik deze versie net wat minder interessant. Het attractiepark level zelf is vrij saai en biedt weinig extra’s. Het baasgevecht zelf is eigenlijk een herhaling van de strijd tegen de Pogorobots maar met een ander uiterlijk en wat moeilijker, gelukkig is de muziek in dit andere level wel tof…
Conclusie
Shatterhand is een van de ‘Hidden Gems’ voor de NES. De actievolle gameplay zal ervoor zorgen dat je stevig zult moeten knokken om het einde te kunnen halen, maar de game blijft eerlijk en geeft je genoeg ruimte om jezelf te verbeteren. Het enige struikelblok voor Shatterhand is dat de game wat aan de korte kant is en het een game is die wat minder vaak te koop is te spotten dan Super Mario Bros. Kun je jezelf hier overheen zetten en mocht je de game ergens kunnen vinden, dan word je beloond met een grafische parel voor de NES met ‘Fistpumping’ actie en een catchy soundtrack. Zeker voor de NES-verzamelaars onder ons is dit echt een aanrader!
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
