Cyberpunk. Een genre wat niet bij iedereen meteen een belletje doet rinkelen. Het valt onder de Science Fiction, dus kun je er prat op gaan dat het doordrenkt is met fantasie, die in de toekomst misschien wel waarheid kan worden.In dit geval vaak gedompeld in een bad van duisternis en grimmigheid. Denk aan filmklassiekers als Akira, de Terminator-reeks of Blade Runner, en je snapt wat ik bedoel. Prima setting voor een game, toch?
Dat dacht Hideo Kojima dus ook. Tegenwoordig vooral bekend als de man achter de Metal Gear-reeks (die trouwens eveneens het levenslicht zag op de MSX2), is hij niet vies van het gebruik van de nodige films ter inspiratie. Bovengenoemde films, en dan vooral Blade Runner, hebben ertoe geleid dat Konami in 1988 het spel Snatcher uitbracht, een cyberpunk-adventure. Het is te omschrijven als een soort interactief stripverhaal, waar je via menu’s allerlei keuzes kunt maken om je omgeving te verkennen, met mensen kunt praten en voorwerpen te gebruiken. Ik heb het spel zelf echter nog (steeds) niet gespeeld, dus kan ik er verder ook niet veel over vertellen of het beoordelen. Maar ik wil het des te liever hebben over de opvallende remake van het spel: SD Snatcher (1990).
Super Deformed
SD staat in dit geval voor ´Super Deformed´, wat slaat op de art-style van het spel; de personages zijn op karikaturale manier weergegeven, met belachelijk grote hoofden en kleine lichamen. Dat wordt al vrij snel duidelijk in de intro, waar we kennis maken met Gillian Seed, het personage wat je gedurende het spel gaat spelen. Omdat ik met woorden niet kan omschrijven hoe goed de muziek is, nodig ik je uit om de intro zelf te bekijken. Hier krijg je een goede indruk van het verhaal. Ik wil er zelf niets over verklappen, het verhaal is namelijk een speerpunt van de game en die kun je dus beter zelf ontdekken.
In het begin van het spel, maak je kennis met de mensen op het JUNKERS-HQ, jouw nieuwe werkplek. Er is een lieftallige receptioniste aanwezig, een wapendepot dat wordt bijgehouden door twee kerels, de ziekenboeg met een beeldschone vrouwelijke arts en een zorgzame robot, en uiteraard het kantoor van de directeur. Nadat je met iedereen een praatje hebt gemaakt, is jouw basisuitrusting compleet. Dit bestaat onder andere uit een flinke blaffer, wat recovery-pillen (Junkers genaamd) en niet te vergeten, de kleine robot-assistent: Metal Gear Mk.II! Deze houd je gedurende het gehele spel gezelschap, en is eigenlijk onmisbaar. Hij zorgt voor de communicatie tussen alle Runners, kan data voor je analyseren, en is Gillian’s voornaamste gesprekspartner.
Vervolgens mag je weer terug naar het kantoor van de directeur, waar een nieuw persoon is opgedoken. Het blijkt een doorgewinterde collega van je te zijn. Je krijgt de eerste opdracht te horen: in het havengebied zijn vreemde robots, ofwel ´metal creatures´ opgedoken. Aan jullie de taak om uit te zoeken wat er aan de hand is. Samen stappen jullie in de Tricycle, het vervoersmiddel dat Gillian van de ene naar de andere locatie in de stad brengt. Eenmaal in de haven aangekomen, besluit je collega dat het beter is om op te splitsen, zodat ieder een pand kan onderzoeken. Nu gaat het dan dus toch écht beginnen. Na de eerste gevechten met de alom aanwezige robots daar, kom je er achter dat er iets niet helemaal pluis is in dit pand..!
Remake
De reden waarom ik het een opvallende remake noemde? In plaats van een menu-gebaseerde adventure, heeft Konami er een RPG van gemaakt. Hierdoor is het een veel dynamischer spel geworden. Zoals het een echte RPG betaamt, moet je tegen vijanden vechten, wil je je stats en geldniveau omhoog zien te krijgen. Uiteraard kun je naar mate je level hoger is, sterkere wapens en items kopen. Dat vechten is in dit spel op een vrij vernieuwende manier gedaan. Zodra je in de ´overview-mode´ tegen een vijand oploopt, schakelt het beeld over op een First Person perspectief. Hierdoor zie je je tegenstanders in vol ornaat, met zeer veel details. In het begin zijn het uiteraard nog vrij kleine en slappe robots, maar gaandeweg worden het beeldvullende wezens, die je niet zomaar even in een hoop schroot hebt veranderd.
Het interessante aan dit perspectief, is dat je met je wapen op afzonderlijke delen van je opponent kunt schieten. Zo is het mogelijk het zicht van je aanvaller te verminderen, door op ogen en antennes, etc. te schieten. Hierdoor zal hij jou vaker missen. Je kan ook op zijn poten of banden schieten, waardoor hij jouw kogels niet meer kan ontwijken of wat je makkelijker in staat stelt het gevecht te ontvluchten. De wapens van je tegenstander vernietigen is ook een optie, al loop je dan het risico dat hij zichzelf opblaast, met als resultaat dat je geen exp-points ontvangt. Het levert dus per vijand een nieuwe strategie op: hoe schakel je ze het beste uit? Waar zitten de zwakke plekken, welke onderdelen ga je het eerst slopen?
Aangezien het een turn-based gevecht is, heb je na elk schot opnieuw de keuze wat je wilt doen. Dit gebeurt via enkele menu’s. Je kunt ervoor kiezen om met één van je drie wapens op de robot te schieten. Je kunt dit ook aan Metal overlaten; hij zal dan automatisch voor wapens kiezen en schieten. Dit is echter niet zonder risico. Metal houdt geen rekening met je levenskracht, dus hij zal nooit recovery-pillen voor je gebruiken. Vervolgens heb je nog enkele andere items die je kunt gebruiken. Onder andere mijnen, die schade toebrengen als je tegenstander uit probeert te wijken voor jouw kogels. Of granaten en raketten, die algemene schade toebrengen aan alle stats van je tegenstander. Tenslotte kun je gebruik maken van een item dat je tegenstander enkele beurten doet ´bevriezen´. Hierdoor kun je ongestoord schade toebrengen, zonder bang te zijn voor tegenvuur. En dan heb je nog een item, dat voorkomt dat bepaalde tegenstanders halverwege het gevecht hulp inroepen van andere robots. Anders sta je ineens tegenover twee tegenstanders tegelijk, en dat maakt het toch meteen een stuk pittiger.
Japan exclusive?
Het opvallende aan de bovenstaande introfilmpjes? Het is in het Engels. Het spel is namelijk officieel alleen in het Japans uitgebracht. Er zijn echter fans geweest onder de noemer OASIS, die het complete spel hebben weten te vertalen naar het Engels. Dit leverde een vrij rauwe vertaling op, waarin veel details verloren zijn gegaan. Dit heeft jaren later geleid tot Project Melancholia, waar enkele andere liefhebbers een nieuwe poging hebben gedaan tot het gedetailleerder vertalen van het spel, en om enkele kleine aanpassingen in het spel aan te brengen. Dit project is onlangs tot een einde gekomen, met een vernieuwde versie van het spel als resultaat. Daarnaast loopt er ook nog een ander project, om het complete spel na te maken, met opgepoetste graphics en muziek, onder de noemer SD Snatcher ACE.
Ik ben me bewust dat ik niet veel van het verhaal zelf heb verteld, en dat wil ik graag zo laten. De grote vraag is: wie – of beter gezegd wat – zijn de Snatchers, wat willen ze, en waar komen ze vandaan? Dat moet je zelf uit zien te vinden door het spel te spelen. En geloof me, het is echt een bijzondere ervaring met een geweldig verhaal. Sterker nog, als je mij vraagt wat mijn beste spel aller tijden is, dan antwoord ik steevast met SD Snatcher. Uiteraard speelt nostalgie een belangrijke rol in dit geheel. Maar zoals ik net al vermeldde, is het spel alleen in het Japans uitgebracht. Ik heb het spel dus als jonge blaag jarenlang in het Japans op de MSX2 van mijn vader gespeeld. Toegegeven, met een walkthrough uit MSX-magazine, anders was het echt geen doen. Ondanks dat ik niet wist waar het over ging, vond ik het al een prachtig spel met heerlijke gameplay, geweldige graphics en fantastische muziek. Terwijl ik dit stuk aan het typen ben, luister ik ook naar de ingame muziek die ik allemaal op MP3 heb.
Jaren later kwam ik pas achter het bestaan van de Engelse vertaling, en via een MSX-emulator kon ik nu dus EIN-DE-LIJK het verhaal volgen. Reken maar dat dat het spel nóg meer meerwaarde gaf! Ik vind het zo goed in elkaar zitten, dat ik niet snap dat er tot op heden nog geen verfilming van dit spel is gemaakt? Ik bedoel, er zijn films gemaakt van spellen waar überhaupt niet eens echt een verhaal in zit. Denk aan: Doom, Mortal Kombat, Street Fighter, om maar een paar voorbeelden te noemen. Waarom zou je dan geen gebruik maken van een prachtig verhaal als dit?
Dus mocht er iemand zich nu geroepen voelen? Grijp je kans.
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
