Eén van mijn favoriete onderdelen van videogames is de verpakking. Met name de doosjes van oude games spreken vaak tot de verbeelding met mooi artwork en stoere logo’s. Helaas hadden speelgoedwinkels hier minder oog voor. Men plakte deze prachtige doosjes vaak vol met stickers, alsof het wegwerpartikelen waren.
Het begint natuurlijk met de prijssticker. In de jaren ´80 en ´90 was men dol op kartononvriendelijke lijm. Voorzichtig probeerde je de randjes los te peuteren, maar al gauw liet ook de print op het karton los. En dus gaf je uit voorzorg maar op, realiserend dat dit gevecht niet te winnen was. Sterker nog, na je dappere poging was je vaak verder van huis, want de half-afgepeuterde sticker zag er nog erger uit dan het in eerste instantie deed.
Prijsstickers kwamen uiteraard in verschillende soorten en maten. Meestal gebruikte men stickertjes van standaard formaat, maar oh wee als er iets afgeprijsd werd. Koopjes worden blijkbaar het beste gecommuniceerd via stickers op reuzenformaat. Zo zal ik niet snel de gigantische gele stickers van Dixons vergeten, al was het maar omdat ik die toch niet van mijn games af kan halen.
Het meest curieuze aspect van dit vandalisme zijn de winkelstickers. Net zoals een beest zijn territorium markeert plakte Bart Smit en Intertoys na het afrekenen maar al te graag een winkelsticker op je nieuwe game. Voor speelgoed in een wegwerpverpakking maakt dit weinig uit, maar die gigantische sticker op mijn Cybernator? Bedankt Intertoys, daar heb ik wat aan.
Mijn grootste irritatie wat dit betreft is het feit dat men graag eerst de prijssticker van je aankoop – toch jouw bezit zou je denken – als een woeste ´waxist´ van de verpakking afrukte, alvorens het rouwe karton te bedekken met een sticker van die domme clown of die dikke olifant. Ja, beste medewerker, ik vond die prijssticker ook maar niks, maar moest je het er nou echt met grof geweld van af rukken? Ik denk van niet.
Een interessant bijeffect van al dit stickergeweld is dat de tweedehands gamemarkt in Nederland wordt gedomineerd door games met duidelijk herkenbare winkelstickers. Ik vraag me daarom af, of er ook verzamelaars zijn die alleen maar games van bepaalde winkels verzamelen? Zal iemand een vitrine vol hebben staan met games gekocht in Bart Smit? Ik zou het eigenlijk wel eens willen zien.
Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat de jeugd van tegenwoordig dit hele probleem waarschijnlijk niet kent. Er wordt nog steeds flink gestickerd in de winkels, maar vrijwel alles zit tegenwoordig in een plastic doosje. Ook fijn is dat je games geregeld in de originele seal kan krijgen, dat natuurlijk helemaal hufterproof is.
Deze revolutie in productvriendelijkheid komt enkele jaren te laat voor menig kartonnen verpakking, maar beter laat dan nooit. En toegegeven, zo’n oude NES game met een lompe Bart Smit sticker heeft natuurlijk ook iets nostalgisch. Het maakt het doosje misschien minder waardevol voor verzamelaars, maar de sticker zal je altijd aan die éne dag herinneren dat je de game kocht. En dat is natuurlijk ook iets waard.
Wat zijn jouw ervaringen met prijsstickers? Laat het ons weten in de reacties!