Wat zijn toch die spelelementen in een retrogame die de speler motiveren om zelfs de meest vreselijke games te blijven spelen? Uren, dagen, soms wekenlang? Retroking Ronald Eijkman bespreekt een aantal succesvolle gameconcepten, waardoor je die oude games steeds opnieuw bleef spelen, lees snel verder!
Highscore!
Een oeroude reden om games te blijven spelen is uiteraard de aanwezigheid van een highscore lijst. Iedereen wil de beste zijn. Het gevoel dat je krijgt als je de nummer 1 van zijn of haar troon stoot is geweldig! Dat is natuurlijk extra leuk als het spel door verschillende personen kan worden gespeeld; jezelf verslaan geeft toch minder voldoening. Heel lang geleden, toen er nog geen internet was, waren de enige games die door veel mensen gespeeld werden de arcade games. Bij de meeste arcade klassiekers kon je dan in de highscore lijst 3 initialen kwijt om jouw plaats te vereeuwigen. Nou ja, dat laatste was vaak van korte duur; als de stroom van de kast ging, werd de lijst vaak gereset. Weg zuurverdiende prestatie!
Wat zou er achter die deur zitten?
Iedereen heeft een diepgewortelde behoefte om op ontdekkingsreis te gaan, om nieuwe dingen uit te vinden waardoor je verder komt. Dat begint al als je nog in de luiers zit en nieuwsgierig door de spijlen van de box naar nieuwe werelden tuurt. In een game is het niet veel anders. Zeker als je het idee hebt ergens te komen waar nog nooit iemand anders is geweest… En als er deuren in het spel zijn die toegang geven tot onbekend terrein, voert dat de spanning alleen maar op. Om die deur te openen moet je natuurlijk op zoek naar die ene sleutel… De meest vreselijke games blijven op deze manier nog interessant. Want als je het opgeeft blijft het toch knagen: wat zou er zich achter die deur bevinden?
Eindeloos ronddolen
Het spelelement dat mij echter de meeste tijd heeft gekost is het labyrint. Als een spel gebruik maakt van een labyrint, betekent dat vaak eindeloos ronddolen door honderden schermen die op elkaar lijken, maar net even anders zijn. Vaak is ook nog onduidelijk wat je nu precies moet doen. Op zoek naar een uitgang? Moet je een verzameling edelstenen zien te vinden? Of leg je een hele weg af om er achter te komen dat er helemaal geen uitgang of doel is? Ik heb geen fotografisch geheugen, maar ik wil zeker niet verdwalen! Wat doe je dan? Juist, je maakt een plattegrond van het spel en geeft bij elke ruimte aan welke items je er terug kunt vinden. Om zo uiteindelijk het brein achter het gangenstelsel te slim af te zijn.
Het bittere einde?
En wie kent het verlangen niet om het spel gewoon uit te spelen? De eindbaas te mollen? Die eindbaas die jou via een leger soldaten, vliegtuigen, spoken, zombies, insecten of wat dan ook het leven urenlang zuur heeft gemaakt? Elke gamer weet waar ik het over heb. De eindbaas moet boeten en rokend, gorgelend, vaporiserend ten onder gaan. Of op z’n minst zijn nederlaag erkennen en schaamtevol afdruipen. Voor die tijd is er geen rust. En is er die drang om door te gaan tot het bittere einde.
Game over
Als retrogamer denk ik dat veel mederetrogamers het met mij eens zijn als ik zeg dat de meeste retrospellen (uit de jaren 80 en eerder) enigszins teleurstellend eindigen. Geen knallend vuurwerk, geen mooie overwinningsanimaties, geen virtuele veren in de virtuele aars. Neen, wij retrogamers moesten het na uren of zelfs dagen zwoegen doen met zinnetjes als “you won”, “congratulations” of zelfs een ontnuchterend “game over”. Wat doe je dan? Wenkbrauwen optrekken, achterover leunen en die joystick of controller in de hoek pleuren. Misschien jezelf voornemen om nooit meer zoveel tijd aan zo’n rukspel te verkwisten. Tot het onbekende weer lokt…
Ben jij een onverslaanbare arcadeheld? Heb je zelf ook plattegronden getekend? Of heb je in algemene zin last van een niet te onderdrukken drang om eindbazen een lesje te leren? Laat het weten!