Als je vroeger vast zat in een game kon je niet terugvallen op het internet om even snel de oplossing op te zoeken. Meestal had je sowieso maar één game waar je je echt op kon focussen, dus het kwam vaak voor dat je uren aan een stuk bezig was met een moeilijk gedeelte.Als je niet meer verder kon waren er nog de tiplijnen, maar als jouw ouders op die van mij leken dan was dit geen bruikbare oplossing.
Nee, voor goed speladvies moest je de straat op. Of nog beter, naar school. Al je vrienden en klasgenoten bij elkaar vormden immers een imposante bron van kennis. Of je nou vast zat in een puzzle game, een adventure game of simpelweg je MSX cassettebandjes niet aan de praat kreeg, iemand had wel een oplossing. Maar waar kwam al die kennis eigenlijk vandaan?
Gamefaqs was er in die tijd niet, maar tijdschriften en gespecialiseerde magazines deden hun best om dit gat in de markt te vullen. Slechts één persoon in je vriendenkring hoefde zo’n blaadje te kopen voordat iedereen in de informatie kon delen. Met name de tips uit de Club Nintendo waren populair, ongetwijfeld mede dankzij het feit dat dit tijdschrift gratis werd verstrekt.
Tot de release van de eerste Power Unlimited waren Nederlandstalige tijdschriften echter schaars. Veel jonge gamers zochten hun heil daarom in buitenlandse magazines. Britse magazines puilden uit van nieuwe informatie en screenshots, maar dwongen je wel om een voorsprong te nemen op een andere taal. Mooi bijeffect hiervan was dat je op school waarschijnlijk tot de beste van je klas behoorde wat Engels betreft.
Een andere oplossing presenteerde zich in de vorm van gespecialiseerde hintboeken. Ik weet nog dat mijn broer op een dag thuiskwam met een hintboek voor Mega Drive games en we verslonden de informatie en plaatjes als twee uitgehongerde beesten. Het maakte niet uit of we de game wel of niet in huis hadden, al die plaatjes spraken hoe dan ook tot de verbeelding. En de nieuwe informatie kon weer gedeeld worden met onze vrienden.
Zo wist de informatie zich uiteindelijk altijd wel een weg te banen van het ene kind naar het andere. Slimme bedrijven wilden ook nog wel eens een handje helpen. Zo had Pepsi een geniale actie waarbij er tips voor Nintendo games op de fleslabels was gedrukt. Cola was onderdeel van het standaarddieet van menig jonge gamer en die Nintendo games gingen er ook wel in.
Nu ik ouder en cynisch ben zie ik in hoe slecht die actie wel niet was, want kinderen die de hele dag voor de televisie hangen ook nog cola voeren is natuurlijk vragen om dikke zombies. Maar ten tijde van die actie wilde ik maar één ding: alle 30 labels verzamelen. Kennis is immers macht en macht vergaar je door cola te drinken. Respect voor de marketingmedewerker die dit had verzonnen.
Tegenwoordig hebben gamers het ontegenzeggelijk beter qua informatievoorziening. Het internet is alwetend en kosten verbonden aan magazines en tiplijnen behoren ook tot de verleden tijd. Toch ben ik blij dat ik die oude dagen heb meegemaakt. Informatie uitwisselen met je vrienden was een ding op zich en die goede cijfers voor Engels neemt ook niemand me meer af.
Waar haalde jij je tips en trucs vandaan? Laat het ons weten in de reacties!
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
