Mars. Je zou er maar wonen. Als de game Zone of the Enders: The Fist of Mars een indicatie is dan is het leven op Mars niet om over naar huis te schrijven. Zaken als burgeroorlog, terrorisme en apartheid zijn er schering en inslag.
In 2175 zijn het vooral de nazaten van de ruimtepioniers die er wonen. De mensen op aarde kijken neer op die ruimtelingen en noemen ze minachtend ‘Enders’.
Ja, het lijkt erop dat we ook in de toekomst nog een stelletje eikels zijn hier. Geen wonder dat er mensen naar een andere planeet wilden emigreren.
The Fist of Mars is een opmerkelijke game – hoewel ie tijdens zijn debuut in 2002 waarschijnlijk door niemand was opgemerkt. Het is een vervolg op de Playstation 2 game Zone of the Enders, maar dan op de GameBoy Advance. Er zit nogal een technologisch verschil tussen die twee systemen en zodoende is het vervolg geen 3D actiegame, maar een goede ouderwetse strategie sim / visual novel.
Een visual novel, als in zo’n game met alleen maar tekst? Dat klopt. De game is opgedeeld in 26 hoofdstukken, waarbij elk actiegedeelde vergezeld wordt door bergen aan tekst. Je kan goed merken dat de game ergens in een kelder van Hideo Kojima is gemaakt, aangezien het verhaal wordt gepresenteerd als de codec gesprekken uit de Metal Gear Solid reeks.
Je volgt het verhaal door de ogen van Cage. Ik overdrijf niet als ik zeg dat dit een van de minst leuke personages in een game ooit is. Cage is een 17-jarige huilebalk, die zich bij het minste of geringste geschoffeerd voelt. Hij is totaal onuitstaanbaar en blijft een dom kind tot het einde van de game. Weet dus waar je aan begint als je deze game in je GBA steekt.
Ondanks de vreselijke hoofdpersoon is het verhaal nog best interessant. De invloed van de eerste game is duidelijk merkbaar, aangezien de gebeurtenissen in de game gestuwd worden door politieke spelletjes en militair machtsvertoon. Cage sluit zich aan bij een groep vrijheidstrijders die gerechtigheid willen voor de inwoners van Mars, om zo de spreekwoordelijke vuist van Mars te vormen. Het verhaal is – ondanks de typische Japanse robots – helemaal niet zo ver gezocht en je hoeft helaas het nieuws maar op te zetten om parallellen met de echte wereld te zien.
Hoewel het verhaal zeker serieuze ondertonen heeft bestaat de cast hoofdzakelijk uit stereotypes. Zo is Cage het onuitstaanbare kind, zijn vriendinnetje heeft geheugenverlies, zijn beste vriend lijkt alles beter te weten en bijna iedereen in de game is wel verliefd op iemand anders. De clichématigheid druipt echt van deze figuren af en het is bijna genoeg om het verhaal – toch het enige waar de game op kan bouwen – de das om te doen.
Voor de afwisseling zijn er gelukkig nog de sim gedeeltes. Deze ogen in eerste instantie op die uit populaire games als Fire Emblem en Final Fantasy Tactics, maar er zit een addertje onder het gras. Als je iemand onder vuur neemt, of onder vuur wordt genomen, schakelt de game namelijk over naar een first person perspectief. Jouw robot wordt gerepresenteerd door een cursor die je op je vijand moet richten om hem te raken. Het is een inventief systeem dat redelijk werkt, maar ook alle moeilijkheid uit de game zuigt.
Als jij aangevallen wordt is het namelijk zaak de cursor uit het veld van je tegenstander te houden. Wat blijkt in de praktijk? Je kan dit met 100% zekerheid doen door gewoon in rondjes over het scherm te bewegen. Zo is het wel heel gemakkelijk om de onderdrukkers van Mars met de staart tussen de benen naar huis te sturen.
Er zit dus geen enkele uitdaging in de game. De makers leken zich dit ook te realiseren, want je kan de gevechten zelfs helemaal uitzetten als je wilt. Handig voor de liefhebbers van oorlogsdrama, maar dat maakt de burgeroorlog wel heel erg saai. Tijdens de dialogen kan je namelijk vrijwel nooit invloed uitoefenen op het verloop van de gebeurtenissen. Tja, en dan kan je toch beter een echt boek lezen.
Dit klinkt wellicht allemaal een beetje negatief, maar toch heb ik de game met enig plezier gespeeld. Zoveel visual novels zijn er nou ook weer niet op de GBA en ik vond het intrigerend om de parallellen met de echte wereld te zien. Wat ook meevalt is dat de game een redelijk relaxte soundtrack heeft, wat natuurlijk altijd mooi is meegenomen.
Het is zeker niet een van Konami’s beste games op het systeem, maar het is wel een van de meest unieke. Het helpt natuurlijk allerminst dat de hoofdpersonen kinderen zijn met felgekleurd haar, maar een verhaal over een burgeroorlog op Mars zal je niet snel in een andere game terugzien. Een aanrader voor dappere pioniers die ook wel eens een andere game willen spelen.
Speel die oude spellen weer!
Nieuwe berichten
